Tuesday, June 28, 2011

HDR ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ...


όταν αγόρασα την φωτογραφική μου μηχανή το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να μάθω για αυτήν όσο τον δυνατόν περισσότερα για τις δυνατοτητές της... αλλά επειδή ώς γνωστόν από μικρή το έχω αυτό... δεν μπορω να μαθαίνω παπαγαλία πράγματα, θεώρησα πως ο καλύτερος τρόπος να μάθω είναι όχι να διαβάσω το manual αλλά να δω πρακτικά φωτογραφίες από άλλους χρήστες της συγκεκριμμένης μηχανής, (το ίδιο μεταξύ μας είχα κάνει και όταν αγόρασα το αμάξι μου :P ).



Εψαξα λοιπόν για διάφορα forums ή groups σχετικά με το μοντέλο και έτσι έπεσα πάνω στο group του facebook. Απο εκεί έχω μάθει αρκετά θα έλεγα γι αυτό που με ενδιέφερε... διάφορα φίλτρα... προγράμματα επεξεργασίας... tricks για μείωση θορύβου και άλλα πολλα. Με αυτό ομως που ενθουσιάστηκα τελευταία είναι το HDR. τι είναι αυτό θα μου πείτε... και εγώ όταν ένας γνωστός στην ομάδα μου απάντησε με αυτήν την λέξη στην ερώτηση "wow πως το έκανες αυτό???" κόλησα για λίγο και σκέφτηκα εκείνη την διαφήμιση με το κλασικό "στην μαμά σου το πες?"

HDR λέει σημαίνει High Dynamic Range δηλαδή τρεις λαλουν και δυο χορεύουν. Δεν θα μπω στην διαδικασία να μπω σε ορισμούς όταν μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις... πόσο μάλλον όταν το αντικείμενο συζητησης μας είναι από την φύση της η φωτογραφία :)

Για μένα λοιπον HDR είναι απλά ενας μαγικός τρόπος να κάνεις μια φωτογραφία να φαίνεται σαν ένας τρισδιάστατος σχεδόν πίνακας ζωγραφικής, με περίεργο φωτισμό... Έψαξα τον τρόπο και το παλεύω ακόμα αλλά νομίζω πως το αποτέλεσμα είναι άκρως αντιπροσωπευτικό και ικανοποιητικό κατ εμέ!!!





Οπως καταλαβαίνετε... καινούργιο κοσκινάκι μου που να σε κρεμάσω... αυτές τις μέρες ασχολούμαι αποκλειστικά με αυτήν την τεχνική που άλλοτε βεβαια βγαίνει μια βλακεία και μίση και άλλες κάτι πραγματικά όμορφο όπως η ακόλουθη φωτογραφια!

Monday, June 27, 2011

Ο ΦΑΡΟΣ


Στον φάρο κάθε καράβι ελπίζει... διάβασα κάπου πριν μέρες... και μου φάνηκε τόσο μελαγχολικό... μελαγχόλησα με την ιδέα του ερημωμένου φάρου που τον χτυπά το κύμα... που στέκει πάντα εκεί και αναβοσβήνει αιώνια περιμένοντας απλά το επόμενο καράβι να πλησιάσει.

Και όλος τυχαίως τις τελευταίες μέρες πέφτω συνεχώς στις εικόνες των φάρων... μια χτες στην αίγινα μια απόψε στον πειραιά. Πάντα δυο... πάντα τέλεια συγχρονισμένοι να αναβοσβήνουν τα βράδια... πάντα τοσο κόντα όμως και τόσο μακριά ο ένας απο τον άλλον.

Αυτήν την φωτογραφία την αφιερώνω στην αποψινή συντροφιά του φάρου...

Thursday, June 23, 2011

ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ....


...αυτά τα λάθος ή τα σωστά με φέραν σήμερα εδώ....
και αν είχα κάνει κάποια άλλα ίσως να ήμουν κάποια άλλη, με διαφορετική ζωή με άλλα όνειρα.. με άλλες ελπίδες.
ίσως τώρα να είχα παιδιά... ίσως να ζούσα στην Ιαπωνία... ίσως να έκανα άλλη δουλειά... και το μέλλον μου να ήταν διαφορετικό, ανάλογο του παρελθόντος μου.



Αν είχα βηματίσει διαφορετικά στην ζωή ίσως να ήμουν πιο ευτυχισμένη... ίσως όμως και πιο δυστυχισμένη.

Σκέφτομαι όλα τα άσχημα που μπορεί να μην είχαν έρθει αλλά και εκείνα τα όμορφα που δεν θα είχα ζήσει όπως τώρα.

Αγαπώ τα βήματα μου... γιατί είμαι εγώ... γιατί αυτά έφεραν στην ζωή μου αγαπημένα πρόσωπα, άσχετα αν έδιωξαν μακριά κάποια άλλα. Γιατί αυτά μου χάρισαν όμορφες στιγμές... σημαντικούς ανθρώπους... νοσταλγικές αναμνήσεις.
Γιατί με αυτά τα βήματα έμαθα να περπατώ και να πορεύομαι. Και αν κάποιες φορές στραβοπάτησα...αν έπεσα και χτύπησα... ξανασηκώθηκα... δεν άλλαξα όμως βηματισμό... άλλαξα δρόμους... καλύτερους για μένα και τους άλλους. Δρόμους που εύχομαι να οδηγήσουν σε ακόμα καλύτερους προορισμούς.

Fuku

Thursday, June 16, 2011

ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ... ΓΡΑΦΕΙΣ... ΥΠΑΡΧΕΙΣ?



και γράφεις γράφεις γράφεις... σκέψεις, συναισθήματα, στόχους, όνειρα... και τι θα κερδίσεις?

κάποτε πίστευα γράφοντας μαθαίνω καλύτερα τον εαυτό μου... έρχομαι αντιμέτωπη με τις σκέψεις μου και τον ψυχισμό μου... ίσως αυτόν που δεν ήθελα να δω και χιλιάδες φορές απαρνήθηκα στο όνομα της λογικής που οι άλλοι απ έξω, μου επέβαλλαν.
σκέφτομαι (γράφω) άρα υπάρχω???

και σταμάτησα να γράφω... δεν έπαψα όμως ούτε λεπτό να αισθάνομαι... να σκέφτομαι... να ονειρεύομαι...



και περνούν οι μέρες... οι βδομάδες τα χρόνια.... φαντάζουν σαν χθες κάποιες στιγμές που δεν μπόρεσα να ξεχάσω... μα κυρίως να προσπεράσω... όχι γιατί ουσιαστικά δεν μπορούσα αλλά γιατι δεν ήθελα. Πάντα μου το έλεγε η μητέρα μου αυτό. Δεν υπάρχει δεν μπορώ! Υπάρχει ΔΕΝ ΘΕΛΩ!
και όμως... γιατί ότι θέλησα περισσότερο στην ζωή μου κατά ένα περίεργο λόγο δεν κατάφερα να αποκτήσω?

Μήπως γιατί σε κάποιες περιπτώσεις η θέληση απαιτεί 2 συμμετέχοντες? μήπως γιατί όσο και αν θέλουμε κάτι, δεν εξαρτάται πάντα μόνο απο εμάς?

Fuku

Monday, June 6, 2011

Peace...



Μπήκα στο μαγαζί... κατευθύνθηκα κατευθείαν στο stand με τις Momiji και έκατσα εκεί επι μία ώρα να διαλέξω την πιο όμορφη...
Αφηνα την μία και έπιανα την άλλη... σαν μικρό παιδί που τις θέλει όλες αλλά δεν έχει κάποιον να της ζητήσει... έτσι λοιπον έπρεπε μόνη μου να με επαναφέρω στην τάξη και να επιλέξω επιτέλους μια!
Διάλεξα αυτήν! Για τα χρώματα της που θυμίζουν καλοκαίρι... αλλά και για το όνομα της...
ίσως γιατι αυτό εκφράζει καλύτερα αυτό που νιώθω να αναζητώ αυτές τις μέρες...

Peace... δηλαδή ειρήνη...



...ίσως τελικά αυτό να αναζητούμε όλοι μας... να βρούμε την ηρεμία μέσα μας... να κάνουμε ειρήνη με τον εαυτό μας... και κατ επέκτασιν και με τους γύρω μας...

Αν "μας αγαπούσαμε" περισσότερο ίσως να μπορούσαμε να δώσουμε και περισσότερη αγάπη στους γύρω μας...

Το κακό είναι όταν μπαίνεις στο τρυπάκι να αγαπήσεις τον εαυτό σου μόνο μέσα από την αγάπη των άλλων... και αυτό ξαφνικά γίνεται ασυναίσθητη μανία και αυτοσκοπώς. Λάθος μέγα! Μέγιστο! Διότι οι άλλοι δεν θα είναι πάντα εκεί για σενα...και αυτό ίσως σε πληγώσει...ενώ δεν θα πρεπε... Γιατί οι άλλοι ποτέ δεν θα αγαπήσουν κάτι που εσύ ο ίδιος δεν αγαπας...

Το ένα φέρνει το άλλο... η ειρήνη φέρνει ηρεμία... η ηρεμία... αγάπη.... η αγάπη.... χαμόγελα... και πάει λέγοντας...