Sunday, September 29, 2019

Τα γενέθλια σου...

Σήμερα θα έκλεινες τα 67... θα σου αγοράζαμε την τούρτα, θα στην φέρναμε και εσύ θα γκρίνιαζες πάλι όπως πάντα οτι δεν θες να τα γιορτάσεις.
Σήμερα θα σου έδινα ενα φιλί από αυτα τα λίγα τα σπάνια που ανταλλάζαμε τόσα χρόνια... γιατι ποτέ δεν ηθελα αγκαλιές και φιλιά. Και όμως πόσο αναγκη νιώθω σήμερα να στο δώσω... Πόσο αναγκη το χω τον τελευταίο καιρό γενικά να μπορούσα να σε αγγίξω.

Θυμάμαι τα χέρια σου.. γερνούσες αλλά τα χέρια σου πάντα τα παρατηρούσα... ήταν ίσως το μοναδικό πάνω σου που παρατηρούσα τόσο... ακόμα και στο τέλος που στα κρατούσαμε τόσο και οι τρείς... που δεν θέλαμε να στα κρατάνε άλλοι...
Γιατί αυτά τα χέρια όπως είχε πει και η Γιαννα ήταν τόσο άξια! Μπορούσαν από το τίποτα να δημιουργήσουνε τα πάντα! Ενα θαύμα ήσουν μάνα! Ενα θαύμα που είχαμε μόνο εμείς την ευλογία και την τύχη να το ζήσουμε!

Σήμερα λείπεις λίγο ελάχιστα παραπάνω! Ξύπνησα και ήθελα να πάρω τα κορίτσια να τους πω να σε χαιρόμαστε και αλλαζα την ευχή μέσα μου και έλεγα να σε θυμόμαστε! Γιατί πλέον μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε για να σε νιώθουμε κοντά!