Μπήκα σε κείνο το μικρό καφέ... θύμιζε κάτι απ'τα παλια... χώρος άνετος οικείος... καρεκλίτσες σκηνοθέτη και τραπεζάκια ξύλινα καλυμένα με πλαστική ταπετσαρία... λίγο παρακμή σκέφτηκα με την πρώτη ματιά... λίγο νοσταλγία με την δεύτερη.
Μουσική επένδυση του όλου σκηνικού έντεχνο... πρέπει να έπαιζε μελίνα ασλανίδου αν θυμάμαι καλά...
το τσιγάρο βαρύ ποιος να πει τι να πει....
το τσιγάρο βαρύ βιαστικά θα ντυθώ και θα φύγω...
με μια στάλα ντροπή... στο φευγάτο φιλί...
με μια στάλα ντροπή σ'αγαπω που μ'αγάπησες λίγο...
παρήγγειλα μια μπύρα, νομίζω πως αυτό άρμοζε στον χώρο, στην στιγμή...
σήκωσα για λίγο το βλέμμα ψηλά και ένας ουρανός γεμάτος από σκέψεις και στιχάκια γέμισε την ματιά μου...
σε κάποια απ'αυτά διέκρινα τον γραφικό μου χαρακτήρα... θα έπαιρνα όρκο πως τα έγραψα εγώ...
αυτός ο γραφικός χαρακτήρας μπέρδεψε ακόμα και μένα την ίδια...
όλη την υπόλοιπη ώρα την πέρασα απλά χαζεύοντας εκείνο το κομμάτι ουρανού που μου αναλογούσε...
ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ
ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ
Η ΣΚΙΑ ΣΟΥ!
Fuku
