σαν ήρωες που ξεπήδησαν από κάποιο παραμύθι... κρατημένοι χέρι χέρι μέχρι την αιωνιότητα...
σαν εκείνα τα γεροντάκια που βλέπεις σπάνια στον δρόμο αγκαζέ και εύχεσαι να έρθεις και εσύ στην θέση τους έτσι κάποτε...
ξεχνάνε οι άνθρωποι...
ξεχνάνε τόσο εύκολα γιατί ερωτεύτηκαν...
τι αγάπησαν ο ένας στον άλλον...
ξεχνάνε την αίσθηση αυτού του πρώτου φιλιού...
της πρώτης εκείνης αγωνίας πριν το πρώτο ραντεβού... που τρέχεις πανικόβλητος να τα προλάβεις όλα και θες να είναι όλα στην εντέλεια...
ξεχνάνε όλες εκείνες τις στιγμές που ναι λουσμένες από φως και ζεστασιά...
που σου αρκεί να είσαι εκει στον ίδιο χώρο...
να βλέπεις με τον άλλον τα ίδια πράγματα....
να γελάς με τα ίδια αστεία...
ξεχνάνε ακόμα και τα όνειρα που κάνανε μαζί...
τα πρώτα σχέδια όσο χαζά και αν φαντάζουν μετά απο χρόνια.
κάθονται στις καφετέριες χωρίς να μιλούν ώρες ολόκληρες... πως με στεναχωρεί αυτή η εικόνα! :(
οι καλές κουβέντες γίνονται πια ελάχιστες αν όχι ανύπαρκτες....
λένε σε καβγάδες λόγια που πονούν και ανοίγουν πληγές....
δεν αντέχουν πια ο ένας την παρουσία του άλλου...
αγκαλιάζονται και φιλιούνται μόνο στις γιορτές...
οι έξοδοι γίνονται υποχρέωση πλέον και όχι επιθυμία...
στέκονται πλέον όχι δίπλα αλλά πίσω ή μπροστά ο ένας από τον αλλον...
ξεχνάνε οι άνθρωποι! ξεχνάνε πως κάποτε ζούσαν στο ίδιο παραμύθι... ένα παραμύθι που εύχονταν να μην τελειώσει ποτέ!
Μακάρι να μπορούσα να κρατήσω τις μνήμες ζωντανές.... να μην ξεχάσω!
Fuku