Τι απλό πράγμα που είναι η ευτυχία...

Είναι καλοκαίρι και κάθεσαι σε ένα ταβερνάκι πλάι στην θάλασσα, πίνεις το ουζάκι σου... τρως το μεζεδάκι σου και νιώθεις μια γλυκιά ζαλάδα από τον ήλιο και το ποτό... 

Ένα αεράκι φυσά το πρόσωπο σου και ο ίσκιος από τις κληματαριές... το φως που διαπερνά από τις φυλλωσιές... το απέραντο της θάλασσας... σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο απλό πράγμα είναι η ευτυχία! 

Πόσοι από εμάς άραγε νιώσαμε ευγνωμοσύνη σε μια τέτοια στιγμή? Πόσοι από εμάς αναγνωρίσαμε την ευτυχία ανάμεσα σε μια τόσο απλή στιγμή... μακριά από τον θόρυβο της πόλης που ζούμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο... μακριά από αρρώστιες... από οικονομικές δυσκολίες... από γκρίνιες και καβγάδες?

Είμαστε αχάριστα όντα οι άνθρωποι! θεωρούμε τα πάντα δεδομένα και συνηθισμένα... και μόνο όταν διαταράσσεται η ηρεμία συνειδητοποιούμε πως η ηρεμία είναι ευτυχία ή πραγματική ευτυχία... 

Fuku

Λείπεις...

Χθες περπατήσαμε στα Ολυμπιακά ακίνητα... όλοι σε σκεφτόμασταν! ο καθένας για κάτι διαφορετικό... ο Δημήτρης για εκείνο το πικ νικ που μας είχες κάνει... εγώ για το καλαμπόκι  που πουλούσε ο πλανόδιος και πια δεν μπορούσα να στο φέρω σπίτι να το φας σπορι σπορι οπως πάντα...

Χαζεύω τον κόσμο γύρω μου και συνειδητοποιώ πόσα όμορφα πράγματα δεν θα δεις ξανά... την θάλασσα  με το απέραντο γαλάζιο της... τον ήλιο... τον ουρανό...

Τον τελευταίο καιρό περιβάλλομαι από ανθρώπους  που βίωσαν ή βιώνουν ότι και εμείς πριν ένα χρόνο... την αρρώστια ή τον χαμό.

Τους μισούς θέλω να τους αγκαλιάσω γιατί γνωρίζω πόσο πονούν και τους άλλους να τους προστατέψω απ αυτό που έρχεται... θρηνώ και στις δυο περιπτώσεις.

Σφίγγεται η καρδιά μου, που βιώνω ξανά το πόσο ανήμπορος μπορεί κάποιος να νιώσει στο αναπόφευκτο. Πόσο αδύναμος και μικρός σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον ίδιο.

Πάλι την αίσθηση του δέρματος σου σκέφτομαι. Πόσο απαλό ήταν το μάγουλο σου... τα χέρια σου.... τα πόδια σου... πόσο μικροσκοπικό και παιδικό ήταν το κορμί σου πριν φύγεις. 

Νιώθω πιο γερασμένη απότι ήσουν εσύ στα τελευταία σου.

Τις δύσκολες μέρες μένουμε μακριά ή μία από την άλλη... δεν μοιραζόμαστε πια την σκέψη μας για σένα, προσπαθώντας να αλληλοπροστατεψουμε ή μια την άλλη... όμως είναι τόσο ειρωνικό γιατί σε σκεφτόμαστε και οι 3 το ίδιο... 

Μούτι τα έκανα μαμά..

Μούτι τα έκανα μαμά...όπως θα έλεγες.
1 χρονο σχεδόν τωρα προσπαθώ να γεμίσω την ζωή μου με οτιδήποτε μπορεί να με κρατήσει μακριά απο την ιδέα του χαμού σου...
με εμψυχα με άψυχα...
ακόμα και τα μαυρα τα έβγαλα σα να μην συμβαίνει κατι... για να μην μου θυμίζουν οτι λείπεις... οτι πρέπει να θρηνήσω... Προσπάθησα να δημιουργήσω άλλες ανάγκες για να μην έχω ανάγκη εσένα. Όμως τώρα... όσο πλησιάζουμε στο σημείο μηδέν τοσο συνειδητοποιώ πως η δική σου ανάγκη είναι αυτή που με αφήνει μισή. Πως είναι μάταιο να προσπαθώ να συμπληρώσω το κενό σου με σπίτια... ανθρώπους... φυτά...
Νιώθω χαμένη και ενω θελω να είμαι δυνατή όπως θα ήθελες, νιώθω πως είμαι πιο αδύναμη εκτεθειμμένη και ευάλωτη απο ποτέ. 

Τα γενέθλια σου...

Σήμερα θα έκλεινες τα 67... θα σου αγοράζαμε την τούρτα, θα στην φέρναμε και εσύ θα γκρίνιαζες πάλι όπως πάντα οτι δεν θες να τα γιορτάσεις.
Σήμερα θα σου έδινα ενα φιλί από αυτα τα λίγα τα σπάνια που ανταλλάζαμε τόσα χρόνια... γιατι ποτέ δεν ηθελα αγκαλιές και φιλιά. Και όμως πόσο αναγκη νιώθω σήμερα να στο δώσω... Πόσο αναγκη το χω τον τελευταίο καιρό γενικά να μπορούσα να σε αγγίξω.

Θυμάμαι τα χέρια σου.. γερνούσες αλλά τα χέρια σου πάντα τα παρατηρούσα... ήταν ίσως το μοναδικό πάνω σου που παρατηρούσα τόσο... ακόμα και στο τέλος που στα κρατούσαμε τόσο και οι τρείς... που δεν θέλαμε να στα κρατάνε άλλοι...
Γιατί αυτά τα χέρια όπως είχε πει και η Γιαννα ήταν τόσο άξια! Μπορούσαν από το τίποτα να δημιουργήσουνε τα πάντα! Ενα θαύμα ήσουν μάνα! Ενα θαύμα που είχαμε μόνο εμείς την ευλογία και την τύχη να το ζήσουμε!

Σήμερα λείπεις λίγο ελάχιστα παραπάνω! Ξύπνησα και ήθελα να πάρω τα κορίτσια να τους πω να σε χαιρόμαστε και αλλαζα την ευχή μέσα μου και έλεγα να σε θυμόμαστε! Γιατί πλέον μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε για να σε νιώθουμε κοντά!

Μου λείπεις...

Ο πόνος λεει λιγοστεύει με κάθε μοιρασμένη λύπη και όμως εγώ δεν θέλω να μοιραστώ με κανέναν την λύπη μου για την απουσία σου.
Μου λείπεις...
όχι η παρουσια σου... αλλά η ιδέα της ύπαρξης σου...
ότι υπάρχεις καπου και κάνεις τον κόσμο αυτό πιο άξιο.
Γιατί ήσουν άξια Μάνα... ακόμα και όταν δεν μπορούσα να δω το πόσο.

Και έλεγες πάντα αν κάποτε φύγω τι θα κάνετε χωρίς εμένα... και έγινε αυτό που φοβόσουν μάνα!
Είναι όλα δύσκολα χωρίς εσένα και ας μην το πιστεύαμε.
Είμαστε χαμένες και δεν ξέρουμε πως να βρούμε τον δρόμο... πως να διαχειριστούμε όλο αυτόν τον πόνο που προκάλεσε η απουσία σου.
Είναι όλα δύσκολα...Πολλά δύσκολα και αρκετά απλά ανυπόφορα.

Και πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτομαι περισσότερο τώρα σε ότι κάνω... σε ότι απόφαση πάρω, παρά όταν ζούσες, σκέφτομαι αν θα το ενέκρινες... αν θα αντιδρούσες... αν θα με μάλωνες. Σκέφτομαι πως θα το έκανες εσύ.

Μου λείπεις... και δεν τολμάω να το ξεστομίσω σε κανεναν... γιατι αν το πω νιώθω πως θα ναι σα να παραδέχομαι ότι εφυγες... αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι συνέβει. Θέλω να συμπεριφέρομαι σα να σαι ακόμα εδώ. Γιατί απλά δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την αλήθεια.

δεν προλαβαίνω να σου πω πως σ'αγαπώ.

Μαμά μου, δεν προλαβαίνω να σου πω πως σ'αγαπω... και δεν θα το κάνω.
όχι όπως θα ήθελα γιατί δεν θέλω να με δεις να κλαίω.

Ήσουν δυνατή! Σε αυτή την μάχη ήσουν η πιο δυνατή και από τις 4 μας.
Έκλαψες ελάχιστα ενώ είχες κάθε δικαίωμα να το κάνεις.
Ίσως και να το έκανες μόνη όπως ίσως το είχες κάνει και στο παρελθόν και απλά μας προστάτεψες απ'αυτό.
Απ'αυτήν σου την εικόνα.

Το τελευταίο καιρό παραπονιόσουν ότι συνεχώς σε μάλωνα, για να φας για να περπατήσεις για να υπερβείς τον εαυτό σου, όπως ζητούσες πάντα και εσύ να υπερβούμε εμείς τον δικό μας όλα αυτά τα χρόνια.
Βλέπεις μου ηταν πιο εύκολο να ειμαι αυστηρή και σκληρή από το να μου επιτρέψω να ειμαι αδύναμη.
Ήταν ο τρόπος μου για να μην καταρρεύσω σε όλη αυτή τη μάχη.
Είναι ο τρόπος που πάντα αντιμετωπίζω τις καταστάσεις.


Ο μπαμπάς έλεγε πάντα πως ήμουν ίδια εσύ! σκληρή!

Όμως τώρα πλέον κατάλαβα πως ούτε και εσύ ήσουν σκληρή καταβάθος.
Απλά δεν είχες άλλη επιλογή.


Μαμά μου σ'αγαπάω πολύ! Και το ξέρω οτι το ξέρεις. Ίσως και γι αυτό να τα υπέμεινες όλα στωικά όλο αυτό το καιρό. Γιατί μας αγαπούσες και εσύ το ίδιο.

να προλάβεις...

Και εκεί που νομίζεις ότι τα έζησες όλα... εκεί που νομίζεις πως μπορείς να αντέξεις τα πάντα έρχεται μια στιγμή που χάνεις την γη κάτω απο τα πόδια σου.
Η σκιά του θανάτου είναι από της χειρότερες απειλές του μυαλού. Γιατί είναι εκείνο που δεν μπορείς να ελέγξεις, είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις ανήμπορος, αδύναμος, μικρός και ασήμαντος.

Μετανιώνεις για τον θυμό που είχες για χρόνια με κάποιους ανθρώπους, μετανιώνεις για κουβέντες που είπες εν βρασμώ και δεν τις εννοούσες, μετανιώνεις ακόμα και για εκείνον τον γαμημένο τον χρόνο που δεν διέθεσες οταν έπρεπε σε κάτι που θεωρούσες πάντα δεδομένο στην ζωή σου.
Και τρέχεις! τρέχεις να προλάβεις να πεις σ'αγαπω! να προλάβεις να το δείξεις... να προλάβεις να ζήσεις μικρές χαζές στιγμές που αυριο μεθαύριο θα τις αναπολείς και θα κλαις.

 Ήξερες πάντα πως κάποια στιγμή θα συμβει... απλά σου φάνταζε τόσο μακρινή αυτή η στιγμή. Ομως ακόμα και τότε... ακόμα και στην σκέψη αυτή πάντα δάκριζες! Μάλλον δεν τα χες ποτέ καλα με τους αποχωρισμούς... πόσο μάλλον με αυτούς που είναι πιο οριστικοί και από το οριστικό για πάντα! Γιατί πως να το κάνουμε... αλλιώς είναι να φεύγεις ή να φεύγουν από επιλογή και αλλιώς γιατί κάποιος στο επιβάλλει.

Παγώνει το μυαλό σου! Αρνείται να δεχτεί την υποψία και μόνο πως μπορεί να έχει γυρίσει μια κλεψύθρα και πως ο χρόνος λιγοστεύει επικινδυνα. Μέσα στον πανικό σου προσπαθείς να βουλώσεις την τρύπα να σταματήσεις την άμμο από την πτώση της. Αρνείσαι να παραδόσεις τα όπλα σε μια μάχη που εκείνος ο ιδιος που σε έμαθε να πολεμάς είναι ανήμπορος πλέον να σε βοηθήσει.

Fuku