Έβαλα τα ακουστικά... άνοιξα την μουσική και χάθηκα πάλι στις σκέψεις μου...
Καποιες φορές χαζεύω και αυτούς που ταξίδευουν μαζί μου σε αυτό το συντομο ταξίδι προς την δουλειά. Αναρωτιέμαι πολλές φορές κοιτάζοντας τους, είναι άραγε ευτυχισμένοι? εχουν οικογένειες? αγαπούν την δουλειά τους... χαζεύω τα πρόσωπα τους και προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτονται.
"να θυμηθώ να πληρώσω την ΔΕΗ" "έκλεισα άραγε το θερμοσίφωνα?" "τι να μαγειρέψω σήμερα?" "αχ τα χαπια μου δεν πήρα το πρωι" "με σκέφτεται άραγε?" "σήμερα θα ζητήσω αύξηση"
σκέφτομαι όλα εκείνα τα πιθανά που απασχολούν τους ανθρώπους στα νεκρά αυτα λεπτά μέσα στο λεωφορείο... σε εκείνα τα λεπτά που εισαι ακινητοποιημένος να κάνεις οτιδήποτε αλλό πέρα απο το να σκεφτείς.
Ένα μήνυμα ήρθε στον τύπο μπροστά μου! Θα ταν δεν θα ταν 30 χρονών.
Αποστολέας: "Αγαπη μου"
Το βρήκα τοσο γλυκό!
Νιώθω τόσο όμορφα όταν βλέπω γυρω μου ευτυχισμένους χαρούμενους και ερωτευμένους ανθρώπους.
Μεγαλώνοντας τοσο πιο επίπεδα γίνονται όλα... τόσο πιο αδιάφορα και φοβισμένα...
Δεν ερωτευόμαστε πια με την ιδια αθωότητα και αφέλεια...
Βλέπω γύρω μου ολοένα περισσότερους φοβισμένους ανθρώπους...να αγαπήσουν... να αγαπηθούν....
Το παρελθόν βαραίνει τόσο την σκέψη μας ... πολλές φορές και άθελα μας ακόμα.
Μα κυρίως βαραίνει την καρδιά μας!
Νιώθεις πια πως δεν μπορείς να δώσει καν απ'αυτό το λίγο που σου έχει απομείνει...
το ζυγιάζεις καλά... το μετράς με ακρίβεια... φτάνει? σε παίρνει?
Ομως δεν λειτουργεί έτσι η αγάπη! Δεν θα έπρεπε να λειτουργεί έτσι...δεν θα έπρεπε καν να περιέχει πρέπει! Μόνο θέλω! Μεγάλα ηχηρά θέλω!
Που δεν κουβαλάνε φοβους από το παρελθόν...
που δεν κινδυνεύουν από ανασφάλειες και ενοχικά σύνδρομα...
Τα θέλω μπορείς να τα κάνεις αγάπη! Τον φόβο όμως όχι!
Και είναι ύπουλο πράγμα ο φόβος... και οχι δεν λέω για τον φόβο που σου προκαλούν οι άλλοι... αλλά για τον φόβο που προκαλείς εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου.... για το αν θα είσαι αρκετός... για το αν έχεις αρκετή δύναμη... αν έχεις αρκετή υπομονή... τον φόβο για το αν αξίζεις όχι να αγαπήσεις αλλά να αγαπηθείς!
Fuku
