Τι απλό πράγμα που είναι η ευτυχία...

Είναι καλοκαίρι και κάθεσαι σε ένα ταβερνάκι πλάι στην θάλασσα, πίνεις το ουζάκι σου... τρως το μεζεδάκι σου και νιώθεις μια γλυκιά ζαλάδα από τον ήλιο και το ποτό... 

Ένα αεράκι φυσά το πρόσωπο σου και ο ίσκιος από τις κληματαριές... το φως που διαπερνά από τις φυλλωσιές... το απέραντο της θάλασσας... σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο απλό πράγμα είναι η ευτυχία! 

Πόσοι από εμάς άραγε νιώσαμε ευγνωμοσύνη σε μια τέτοια στιγμή? Πόσοι από εμάς αναγνωρίσαμε την ευτυχία ανάμεσα σε μια τόσο απλή στιγμή... μακριά από τον θόρυβο της πόλης που ζούμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο... μακριά από αρρώστιες... από οικονομικές δυσκολίες... από γκρίνιες και καβγάδες?

Είμαστε αχάριστα όντα οι άνθρωποι! θεωρούμε τα πάντα δεδομένα και συνηθισμένα... και μόνο όταν διαταράσσεται η ηρεμία συνειδητοποιούμε πως η ηρεμία είναι ευτυχία ή πραγματική ευτυχία... 

Fuku

Λείπεις...

Χθες περπατήσαμε στα Ολυμπιακά ακίνητα... όλοι σε σκεφτόμασταν! ο καθένας για κάτι διαφορετικό... ο Δημήτρης για εκείνο το πικ νικ που μας είχες κάνει... εγώ για το καλαμπόκι  που πουλούσε ο πλανόδιος και πια δεν μπορούσα να στο φέρω σπίτι να το φας σπορι σπορι οπως πάντα...

Χαζεύω τον κόσμο γύρω μου και συνειδητοποιώ πόσα όμορφα πράγματα δεν θα δεις ξανά... την θάλασσα  με το απέραντο γαλάζιο της... τον ήλιο... τον ουρανό...

Τον τελευταίο καιρό περιβάλλομαι από ανθρώπους  που βίωσαν ή βιώνουν ότι και εμείς πριν ένα χρόνο... την αρρώστια ή τον χαμό.

Τους μισούς θέλω να τους αγκαλιάσω γιατί γνωρίζω πόσο πονούν και τους άλλους να τους προστατέψω απ αυτό που έρχεται... θρηνώ και στις δυο περιπτώσεις.

Σφίγγεται η καρδιά μου, που βιώνω ξανά το πόσο ανήμπορος μπορεί κάποιος να νιώσει στο αναπόφευκτο. Πόσο αδύναμος και μικρός σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον ίδιο.

Πάλι την αίσθηση του δέρματος σου σκέφτομαι. Πόσο απαλό ήταν το μάγουλο σου... τα χέρια σου.... τα πόδια σου... πόσο μικροσκοπικό και παιδικό ήταν το κορμί σου πριν φύγεις. 

Νιώθω πιο γερασμένη απότι ήσουν εσύ στα τελευταία σου.

Τις δύσκολες μέρες μένουμε μακριά ή μία από την άλλη... δεν μοιραζόμαστε πια την σκέψη μας για σένα, προσπαθώντας να αλληλοπροστατεψουμε ή μια την άλλη... όμως είναι τόσο ειρωνικό γιατί σε σκεφτόμαστε και οι 3 το ίδιο...