Ο κύριος Κυριάκος ήταν ένας από τους αγαπημένους φίλους του παππού... την μέρα που ο παππούς έφυγε ήταν εκεί για να τον αποχαιρετήσει... φεύγοντας από το κοιμητήριο άφησε στο μνήμα του ένα χαρτί με ένα ποίημα που του είχε γράψει... ο κύριος Κυριάκος ήταν πάντα ένας απλός άνθρωπος... σε νεαρή ηλικία η γυναίκα του εγκατέλειψε εκείνον και τα τρία τους παιδιά (10 - 8 και 6 χρονών τότε) και αναγκάστηκε να τα μεγαλώσει μόνος... σε εκείνες τις εποχές μια τέτοια ευθύνη φαντάζομαι θα ήταν πιο δύσκολη.
ο κύριος Κυριάκος επί χρόνια έγραφε μικρά τετράστιχα ποιήματα εκφράζοντας τον πονο γι αυτόν του τον χαμό και τα συναισθηματά του απέναντι σε εκείνην την γυναίκα.... πάνω στο τραπέζι της κουζίνας της θείας μου βρήκα τις προάλλες ένα ντοσιέ με εκείνα τα ποιήματα. έριξα μια γρήγορη ματιά... οι σελίδες ήταν πολλές... τα λόγια σκληρά... πονεμένα... αλλά βγαλμένα από την καρδιά του... ο κύριος Κυριάκος σταμάτησε να γράφει όταν στην ζωή του βρέθηκε μια γυναίκα να του σταθεί... ίσως τότε ο πόνος να έγινε για εκείνον πιο υποφερτός... ίσως η οργή να είχε καταλαγιάσει... το όνομα της νέας του αγάπης ήταν Ευτυχία! τι είρωνικό ε? :) όμορφα ειρωνικό!
ο κύριος Κυριάκος ξανάγραψε τώρα μετά από χρόνια για τον παππού...ένα ποίημα στην κηδεία και ένα μετά τα 40... αυτό είναι το δεύτερο ποίημα...
εύχομαι όλοι στην ζωή μας να συναντήσουμε έναν κύριο Κυριάκο... έναν καλό φίλο.... έναν στοργικό πατέρα... έναν αξιοθαύμαστο άνρθωπο!!!
το ποίημα του κύριου Κυριάκου μου θύμισε το τραγούδι του παπάζογλου
Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι
http://www.youtube.com/watch?v=CyTmq1Sfpvk