Friday, November 11, 2016

απέραντο κενό





Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από `δω
κι εγώ ένα φάντασμα στον κόσμο του κλεισμένο
μια Πηνελόπη θολωμένη απ’ το ποτό
που έχει το μέλλον της σε σένα κερασμένο
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από `δω
κι εγώ πλανήτης σε τροχιά που δεν τελειώνει
να κλέβω κάτι απ’ τ’ απέραντο κενό
και ν’ αγαπώ ό,τι δικό σου με πληγώνει

Μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε
συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι
να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι
δεν ονειρεύομαι, δε ζω, δεν παραδέχομαι, μόνο δέχομαι

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από `δω
κι εγώ να φτιάχνω στον καθρέφτη άλλη όψη
αφού το αύριο δε θέλει να `σαι `δω
στείλε το χθες εδώ και πάλι να με κόψει
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από `δω
κι εγώ ένα πρόσωπο που κρύβεται και λειώνει
σ’ αυτόν τον κόσμο που ό,τι βλέπω είναι μικρό
μόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει

Μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε
συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι
να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι
δεν ονειρεύομαι, δε ζω, δεν παραδέχομαι, μόνο δέχομαι

https://www.youtube.com/watch?v=9OMoIAPWZO0


ότι κρατηθεί στην αστραπή αιώνια θα διαρκέσει

Tuesday, October 18, 2016

Κλείσε



Κλείσε! Μείνε για λίγο με το εγώ σου στο σκοτάδι
κοίτα το στα μάτια... μην σε φοβίζει
Μην σε τρομάζει... εισαι εσύ...
Μόνος, άδειος, παραδομένος.

σκέψεις... όνειρα... ελπίδες... αναμνήσεις...
τι απόλα θα θυσίαζες στον βωμό της αλήθειας;
τι θα αντάλλαζες για μια στιγμή αθανασίας;

Κλείσε! αλλά μην κλειδώσεις
για να μπορείς να τραπείς σε φυγή αν χρειαστεί.
Ξεγύμνωσε το εγώ σου στο φως.
Τι και αν δεν εισαι τέλεια και αγγελικά πλασμένος
τι και αν γερνάς στον χρόνο που σε βιάζει ανελέητα.
είσαι εσυ!

Κλείσε.

                                                          Fuku

Σχεδόν



Σχεδόν τίποτα. Σχεδόν καλά. Σχεδόν μαζί. Σχεδό οριστικά. Σχεδόν ανέπαφα. Σχεδόν επιφανειακά. Σχεδόν μηχανικά. Σχεδόν μετέωρος. Σχεδόν αθώος. Σχεδόν μετανιωμένος. Σχεδόν αποφασισμένος. Σχεδόν ηλίθιος... Σ'αυτήν τη λέξη, την πονηρή, ναυάγησε ολόκληρη η ζωή σου! Τι κρίμα! Κι ήταν, σχεδόν, δυο βήματα η στεριά!

Wednesday, July 13, 2016

Απόσπασμα από την 'Χαρούμενη Επιστήμη' (The Gay Science):

125. Ο τρελός.- Δεν έχετε ακούσει για εκείνον τον τρελό που άναψε ένα φανάρι στις λαμπρές ώρες του πρωινού, έτρεξε στην αγορά και φώναζε διαρκώς: «Αναζητώ το Θεό! Αναζητώ το Θεό! » - Καθώς πολλοί από εκείνους που δεν πίστευαν στο Θεό στέκονταν γύρω εκείνη τη στιγμή, προκάλεσε πολύ γέλιο. Έχει χαθεί; ρώτησε ένας. Έχασε το δρόμο του όπως ένας παιδί; ρώτησε κάποιος άλλος. Ή μήπως κρύβεται; Μήπως μας φοβάται; Έχει έρθει από ταξίδι; Είναι μετανάστης; - Έτσι φώναζαν και γέλαγαν. Ο τρελός πήδησε ανάμεσά τους και τους διαπέρασε με το βλέμμα του. «Πού είναι Θεός;» φώναξε.

«Θα σας πω. Τον έχουμε σκοτώσει- εσείς κι εγώ! Όλοι μας είμαστε οι δολοφόνοι του! Αλλά πώς το κάναμε αυτό; Πώς θα μπορούσαμε να πιούμε τη θάλασσα; Ποιος μας έδωσε το σφουγγάρι να σκουπίσουμε ολόκληρο τον ορίζοντα; Τι κάναμε όταν αποδεσμεύσαμε τη Γη από τον Ήλιο; Προς τα πού κινείται τώρα; Προς τα πού κινούμαστε; Μακριά από όλους τους ήλιους; Δεν βυθιζόμαστε συνεχώς; Και προς τα πίσω, πλάγια, προς τα εμπρός, σε όλες τις κατευθύνσεις; Υπάρχει ακόμα πάνω η κάτω; Δεν περιπλανιόμαστε μέσα σ’ ένα άπειρο τίποτε; Δεν αισθανόμαστε την ανάσα του κενού διαστήματος; Δεν έχει γίνει πιο κρύο; Η νύχτα δεν μας πλησιάζει διαρκώς; Δεν πρέπει να ανάψουμε φανάρια το πρωί; Δεν ακούμε τίποτα εκτός από το θόρυβο των νεκροθαφτών που θάβουν το Θεό; Δεν μυρίζουμε τίποτα παρά μόνο τη θεία αποσύνθεση; - Και οι Θεοί αποσυντίθενται!

Ο Θεός είναι νεκρός! Ο Θεός παραμένει νεκρός! Και τον έχουμε σκοτώσει! Πώς θα παρηγορηθούμε, οι δολοφόνοι όλων των δολοφόνων; Ό, τι ήταν ιερότερο και τρανότερο στον κόσμο πέθανε ματωμένο από τα μαχαίρια μας,- ποιος θα σκουπίσει αυτό το αίμα από πάνω μας; Ποιο νερό υπάρχει για να μας καθαρίσει; Ποιες γιορτές της συμφιλίωσης, ποια ιερά παιχνίδια πρέπει να εφεύρουμε; Δεν είναι το μεγαλείο αυτής της πράξης πολύ μεγάλο για μας; Δεν πρέπει εμείς οι ίδιοι να γίνουμε Θεοί ώστε να φανούμε αντάξιοι; Δεν υπήρξε ποτέ σπουδαιότερη πράξη, - και όποιος γεννηθεί μετά από μας, χάριν αυτής της πράξης θ’ ανήκει σε μια λαμπρότερη ιστορία από όλη την ιστορία έως τώρα! » -

Τώρα ο τρελός έμεινε σιωπηλός και κοίταξε πάλι τους ακροατές του: κι εκείνοι ήταν σιωπηλοί και τον κοίταζαν κατάπληκτοι. Στο τέλος έριξε το φανάρι του στο έδαφος, έσπασε σε κομμάτια κι έσβησε. «Ήρθα πολύ νωρίς», είπε έπειτα. «Δεν είναι ακόμη ο καιρός μου. Αυτό το φοβερό γεγονός είναι ακόμα στο δρόμο του, ακόμα περιπλανιέται- δεν έχει φθάσει ακόμα στα αυτιά των ανθρώπων. Η αστραπή και η βροντή απαιτούν χρόνο. Το φως των αστεριών απαιτεί χρόνο. Οι πράξεις, αν κι έχουν γίνει, χρειάζονται χρόνο για να ιδωθούν και να ακουστούν. Αυτή η πράξη είναι μακρύτερά τους από τα πιο απόμακρα αστέρια- και ωστόσο το έχουν κάνει οι ίδιοι! » -

Thursday, February 4, 2016

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…

Sarah Kane από το «Λαχταρώ»

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,
και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες,
και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,
και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,

Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου,
και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.

Και να φιλάω την πλάτη σου,
και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,

Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου,
και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες,
και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο,
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω,
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα,
τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Friday, January 29, 2016

Αργοπεθαίνει (Muere lentamente) - Pablo Neruda


Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλυστρίσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

Tuesday, January 26, 2016

Το κομμάτι που λείπει...

 


 Έχουμε την ανάγκη να ανήκουμε κάπου ,νιώθουμε μοναξιά και δεν περνάει απ το μυαλό μας πως αυτό που αναζητούμε ,για να μην νιώθουμε ανασφαλείς και ανολοκλήρωτοι, είναι μέσα μας!

Ο από μηχανής Θεός , οι λύσεις που περιμένουμε μαγικά και έξωθεν αποδεικνύονται αυταπάτη.
Έτσι τρομάζουμε μασκαρευόμαστε , υποκρινόμαστε πως είμαστε κάτι από αυτό που θέλει ο "άλλος".
Γελοιοποιούμαστε και ελπίζουμε... χωρίς υπόβαθρο!

Είτε δεν χωράμε πουθενά , ή νιώθουμε μικροί και αταίριαστοι σε αυτό που ζούμε .
Τη λύση φέρνει πάλι «ο Αλχημιστής» , αφού μόνο αν κυλίσεις και περιπλανηθείς επιστρέφεις στη ρίζα του δένδρου σου!

Μόνο αν γίνεις ένα πλήρες «Ο» μπορείς , να συνυπάρχεις , ουσιαστικά !

Μόνο δύο «ολόκληρα - Ο» δεν έχουν σχέση συμφέροντος και εξαρτήσεων.
Δύο «ολόκληρα - Ο » είναι ΕΛΕΎΘΕΡΑ ΜΑΖΊ , από επιλογή !
Χωρίς προσδοκίες και φόβους !
Η ευτυχία δεν θα μας χτυπήσει την πόρτα ...
Εμείς θα την αναζητήσουμε και μέσα από το ταξίδι , ίσως ευτυχίσουμε να γίνουμε ολοστρόγγυλα «Ο»...

https://www.youtube.com/watch?v=_gprGCEZWns

Friday, January 22, 2016

Ο Νοτιάς...


 Χτες είχαμε πάει σινεμά! είδαμε τον Νοτιά! Μ'άρεσε αρκετά... περισσότερο γιατι είχε πολύ ωραίους διαλόγους! Μπορώ να πω ότι ξεχώρισα και μου έμειναν 2 κούβεντες.

Η μια έλεγε στο περίπου γιατί δεν αποστήθησα και ακριβώς.
- Στην ζωή όσο είσαι μικρός φωτογραφίζεις με ευρυγώνιο φακό.... γιατί θέλεις να τα χωρέσεις όλα σε μια φωτογραφία.
Όσο μεγαλώνεις όμως συνειδητοποιείς ότι σου λείπει κάτι από το κάδρο... η λεπτομέρεια αυτό το κάτι που δεν βλέπεις ίσως με γυμνό μάτι. Και τότε αρχίζεις να χρησιμοποιείς τηλεφακό... γιατι θέλεις να πιάσεις την στιγμή... ακόμα και την ανάσα αν μπορείς!

Και η δεύτερη:
- Μια γυναίκα ποτέ δεν φεύγει απο εκεί που ανήκει... και αν φύγει πάντα επιστρέφει. Φεύγει μονάχα για το ταξίδι και για την ιστορία που θα χει μετά να διηγηθεί.

Fuku


Thursday, January 21, 2016

πρέπει να μηδενίσεις


κάποιες φορές πρέπει να μηδενίσεις....


για να μπορέσεις να βρεις τον εαυτό σου πρέπει να τον χάσεις εξ ολοκλήρου... να τον ρίξεις στο πιο βαθύ σκοτάδι... να τον αδειάσεις... και αυτό πολλές φορές απαιτεί και να τον βλάψεις... να τον τιμωρήσεις.
για να εξιλεωθείς για όλα τα λάθη, για όλα αυτά που σε βαραίνουν και σου είναι αδυνατον να τα σηκώσεις.

Ελα όμως που αυτό πολλές φορές σε γεμίζει με περισσότερα βάρη... ξαλαφρώνει το κορμί αλλά βαραίνει την ψυχή. Και πόσο μπορεί να αντέξει η ψυχή μου λες???

Fuku

Tuesday, January 19, 2016

Οι δαίμονες...



...είναι αυτοί που βασανίζουν χρόνια την σκέψη σου... που κάθε που βραδιάζει τους αντιμετωπίζεις και κάθε πρωί τους θάβεις στην ρουτίνα της καθημερινότητας.
άλλοτε σε αφήνουν για λίγο να ξεκουραστείς και άλλοτε σε κυνηγούν για να παίξουν μαζί σου κρυφτό.

μέτρας ώς το 100 και ελπίζεις να ανοίξεις τα μάτια και να έχουν εξαφανιστεί! Λες και μπορούν να μείνουν για πάντα κρυμμένοι... Φυσικά και όχι!
Κάποια ανύποπτη στιγμή που θα έχεις στρέψει το βλέμμα και την σκέψη σου αλλού θα τρέξουν κατα πάνω σου και θα φωνάξουν φτου ξελεφτερία.

Εκείνοι ελευθερώνονται και εσύ φυλακίζεσαι... πάλι σε σκέψεις... σε φοβίες... σε αλήθειες που πονούν και δεν μπορείς να τις αποφύγεις...
Και τότε αλλάζουν οι ρόλοι. Πρέπει εσύ να κρυφτείς...

Όμως ως πότε θα κρύβεσαι? Όσο καλή κρυψώνα και αν κατάφερες να βρεις... το παιχνίδι πρέπει να τελειώσει... πρέπει να βρεις την ευκαιρία, να τρέξεις να φωνάξεις και εσύ με την σειρά σου φτου ξελεφτερία!

Μια ατέρμονη κατάσταση... ένας φαύλος κύκλος! Κυνηγός ή κυνηγημένος πάντα θα τρέχεις... πάντα θα κρύβεσαι!

Fuku 

Sunday, January 17, 2016

Μια ζωή



Και να 'μαι μόνη και αδειανή χωρίς εσένα
σ’ ένα τοπίο αδιάφορο και γκρίζο
τη μοναξιά που πλησιάζει να φοβίζω
με παρακάλια και απειλές χωρίς ουσία
που μεγαλώνουν την δική σου απουσία

Μια ζωή το παλεύω
και όλο λέω εντάξει
Μ’ άλλο είναι στα λόγια
και άλλο είναι στην πράξη

Κοιτώ τη θάλασσα και νιώθω πως μου μοιάζει
που όλο φλερτάρει ένα πλοίο για να φύγει
μα μόλις φτάσει στ’ ανοιχτά αυτή το πνίγει
και ύστερα κλαίει και πονά τον εαυτό της
και προσπαθεί να το σηκώσει απ’ το βυθό της


Μια ζωή το παλεύω
και όλο λέω εντάξει
Μ’ άλλο είναι στα λόγια
και άλλο είναι στην πράξη

https://www.youtube.com/watch?v=hCKBgfbI5OA

Friday, January 15, 2016

O μικρός πρίγκιπας


Η αλεπού σώπασε και κοίταξε ώρα πολλή το μικρό πρίγκιπα:
- Σε παρακαλώ… εξημέρωσέ με, είπε.
- Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω ν’ ανακαλύψω φίλους και πολλά πράματα να γνωρίσω.
- Γνωρίζουμε μονάχα τα πράματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…
Την επομένη ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.
- Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τα’ απόγευμα, από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και Θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της… Χρειάζεται κάποια τελετή.
- Τι πάει να πει τελετή; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού.

Thursday, January 14, 2016

Ο ήχος της σιωπής...



 
Έχεις σκεφτεί ποτέ πως μπορεί να είναι ο ήχος της σιωπής ?? Νομίζω ότι είναι μια γλυκιά μελωδία που ακούνε δυο άνθρωποι που κοιτάζονται στα μάτια και καταλαβαίνει ο ένας τις σκέψεις του άλλου. !!

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι εικόνα θα έδινες στην αγάπη αν σου ζήταγαν να την ζωγραφίσεις ??? Εγώ θα ζωγράφιζα 2 χέρια δεμένα σφιχτά γιατί αυτό είναι αγάπη να κρατάς το χέρι κάποιου για πάντα. !! 

Έκλεισες ποτέ τα μάτια σου όταν όλα γύρω σου τα έβλεπες μαύρα για να φέρεις κάτι στο μυαλό σου που θα σε κάνει να χαμογελάσεις ??? Είμαι σίγουρη ότι το χαμόγελο θα στο φέρει μια στιγμή που έζησες με κάποιον που αγάπησες πολύ!!

Έκλαψες ποτέ τόσο που να νομίζεις ότι στέρεψες από δάκρυα ?? Αν το κάνεις θα καταλάβεις πως τα δάκρυα είναι ο τρόπος που έχει το κορμί για να λυτρώσει την ψυχή.!

Τσαλάκωσες ποτέ τον εαυτό σου λέγοντας σε κάποιον Σ’αγαπάω Είμαι για Σένα εδώ ξέροντας ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση ??? Μην φοβηθείς να τσαλακωθείς …σκέψου μόνο ότι ίσως ήταν η τελευταία σου ευκαιρία να πείς όσα νιώθεις . !!

Ονειρέψου… και πάλεψε για τα όνειρα που δημιουργείς να τους δώσεις ζωή …. Νιώσε και ζήσε κάθε σου στιγμή σαν να είναι η τελευταία ….αγάπησε και άφησε τους άλλους να σε αγαπήσουν….. μόνο έτσι αξίζει να πείς ότι ΕΖΗΣΕΣ !!!!!!!!!!!


Το ποτάμι...



Η αληθινή αξιοπρέπεια είναι σαν το ποτάμι: όσο πιο βαθύ είναι, 
τόσο λιγότερο θόρυβο βγάζει 
"Ντε Μονταίν''

Wednesday, January 13, 2016

Into My Arms


Σήμερα ανακάλυψα ένα νέο τραγούδι. Τόσο μελαγχολικό. Αλλά τόσο όμορφο.... 
Σε κάνει να πιστεύεις πως με μια προσευχή ίσως και να μπορέσεις να αλλάξεις κάποια πράγματα που θα θέλες...

Αλήθεια πόσες φορές έχεις προσευχηθεί για κάτι?
Προσωπικά σπάνια πάω στην εκκλησία, η οικογενειά μου δεν ήταν ποτέ μια βαθειά θρησκευόμενη οικογένεια, και έτσι όσες φορές βρέθηκα εκεί ήταν είτε λόγω σχολικού εκκλησιασμού είτε λόγω κάποιας εορτής (πάσχα). 

Παρόλαυτα όταν βρίσκομαι σε έναν τέτοιο ιερό χώρο σηκώνω τον κεφάλι ψηλά, λατρεύω να κοιτάζω τις παραστάσεις στον ουρανό του τρούλου, και κάνω συνομιλίες με τον θεό, εγώ δηλαδή επι το πλείστον μιλάω (από μέσα μου) γιατι αν τον άκουγα κιόλας θα έχρηζα ιατρικής βοήθειας χιχιχι. 
Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί προσευχή.  Όμως με γαληνεύει.

Κάποτε ενας μοναχός είχε πει στον πατέρα μου, όταν τον ρώτησε αν υπάρχει θεός, ότι θεός ειναι η συνειδησή μας.
Είναι ίσως η πιο λογική εξηγηση που θα μπορούσα να δώσω για την υπαρξή του. 
Πιστεύω ότι περισσότερο αναζητούμε τον θεό όταν φοβόμαστε, όταν νιώθουμε αδύναμοι, όταν πονάμε, όταν είμαστε χαμένοι, ή οταν έχουμε κάτι που βαραίνει την συνειδησή μας. 

Όταν είσαι ουσιαστικά καλά, όταν νιώθεις ότι δεν βλάπτεις κανέναν, ή ότι δεν χρειάζεσαι κανέναν, τότε δεν Τον έχεις ανάγκη. 
Μηπως λοιπόν ο θεός ειναι δημιούργημα του φόβου μας? 
Δεν ξέρω ο καθένας έχει την δική του άποψη. 
Και είναι βέβαια σεβαστή! :)

Fuku
----------------------------------------------------------------

"Into My Arms"
NICK CAVE & THE BAD SEEDS


I don't believe in an interventionist God
But I know, darling, that you do
But if I did I would kneel down and ask Him
Not to intervene when it came to you
Not to touch a hair on your head
To leave you as you are
And if He felt He had to direct you
Then direct you into my arms

Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms

And I don't believe in the existence of angels
But looking at you I wonder if that's true
But if I did I would summon them together
And ask them to watch over you
To each burn a candle for you
To make bright and clear your path
And to walk, like Christ, in grace and love
And guide you into my arms

Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms

But I believe in love
And I know that you do too
And I believe in some kind of path
That we can walk down, me and you
So keep your candles burning
And make her journey bright and pure
That she will keep returning
Always and evermore

Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms

Tuesday, January 12, 2016

Cogito Ergo Sum



cogito ergo sum... Σκέφτομαι, άρα υπάρχω...

Ο Ρενέ Ντεκάρτ, γνωστός με το εξελληνισμένο του όνομα, Καρτέσιος, ήταν Γάλλος φιλόσοφος και μαθηματικός.
Έχει χαρακτηριστεί σαν ο «φιλόσοφος της αμφιβολίας».

Θεωρείται ο εκφραστής της πιο ακραίας μορφής σκεπτικισμού και οι ιδέες του πολεμήθηκαν από τους εκφραστές του εμπειρισμού. Η πιο γνώστη φιλοσοφική του διατύπωση, είναι το «cogito ergo sum», «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω».

Το απόφθεγμά του στηρίζεται στο εξής σκεπτικό: «Μπορώ να αμφιβάλλω για όλα τα πράγματα που με περιβάλλουν και για όλα όσα σκέφτομαι. Οι άνθρωποι συχνά σφάλλουν στους συλλογισμούς τους, ακόμα και σε απλά θέματα και δεν υπάρχει λόγος να πιστεύω, ότι οι αισθήσεις μου δεν με ξεγελούν, ή ότι οι σκέψεις μου δεν είναι, παρά σαν τα όνειρά μου όταν κοιμάμαι.

Μπορώ να αμφιβάλλω λοιπόν, για όλα όσα σκέφτομαι και πιστεύω, αλλά για ένα πράγμα σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να αμφιβάλλω, δηλαδή για το ότι αμφιβάλλω.

Αμέσως όμως κατόπιν, πρόσεξα πως, ενώ εγώ ήθελα να σκεφτώ έτσι, ότι όλα ήταν ψεύτικα, έπρεπε αναγκαστικά, εγώ που το σκεπτόμουν, να είμαι κάτι.
Και παρατηρώντας πως τούτη η αλήθεια: σκέπτομαι, άρα υπάρχω ήταν τόσο γερή και τόσο σίγουρη, ώστε όλες μαζί οι εξωφρενικές υποθέσεις των σκεπτικών φιλοσόφων, δεν ήταν ικανές να την κλονίσουν, έκρινα πως μπορούσα δίχως ενδοιασμούς, να την παραδεχθώ σαν την πρώτη αρχή της φιλοσοφίας που αναζητούσα»


Άραγε εγώ που σκέφτομαι τόσο... υπάρχω??? ή μήπως χάνομαι στην ανυπαρξία μετά από τις τόσες σκέψεις μου?

Λαβύρινθοι...



Λαβύρινθους που φτιάχνουμε
ή που μας επιβάλουνε
και τρέχουμε από δαίμονες,
ίδέες έμμονες κι ανθρώπους.

Μας τρώει κάτι μέσα μας
και χάνουμε τη μπέσσα μας.
Κι αυτοί που δεν αντέξαμε
και καταρρεύσαμε στα ψέυτικα του κόσμου,
οι πιο ακριβοθώρητοι,
σκληροί, σχεδόν αόρατοι
μπορέσαμε να γίνουμε,
για να μείνουμε καθ' ένας ο εαυτός του.

Τι κι αν δεν μου μιλάς πια,
τι κι αν δεν έχω ούτε σένα,
είμαι κι εγώ που δεν τα λέω σε κανενα.
Τι κι αν δεν μου μιλάς πια,
τι κι αν δεν έχω ούτε σένα
να δίνεις σάρκα σε νοήματα χαμένα,
με ένα βλέμμα.

Τη γαλήνη ψάχνουμε,
μεγάλη λέξη ακούμε
και πάμε τρέχοντας,
έχοντας για όλα συγχωροχάρτι.

Κι αν βρίσκαμε το θάρρος μας
να διώξουμε το βάρος μας
και σ' ό,τι ονειρευόμαστε
να μη φοβόμαστε.

Να η καρδιά μου, παρ' τη.
Ας το κάνουμε για χάρη μας,
τιμή μας και καμάρι μας,
ό,τι έχουμε να δώσουμε
κι ας παραδώσουμε
άοπλα την αγάπη.

(είναι κάποια τραγούδια που με το που τα ακούς κολλάς... ίσως γιατί οι στίχοι τους είναι τόσο δυνατοί. Πόσο μ'αρεσει η λέξη "λαβύρινθος" θυμίζει παραμύθι.)

Απογείωση.... προσγείωση.... boom!




μετά την άνοδο έρχεται η πτώση? ή μήπως μετά την πτώση η άνοδος?
ιδού η απορία!!

πριν κάποιους μήνες ταξιδέψαμε στην Βαρσοβία της Πολωνίας.. πανέμορφη πόλη! τόσο που δεν πιστεύεις ότι έχει τόσο αναπτυχθεί μια χώρα που φάνταζε σχεδόν τριτοκοσμική στα αυτιά σου μέχρι τώρα...
πάρκα... τεράστια κτίρια... φθηνή ζωή... πολιτισμένοι άνθρωποι... τι άλλο θες...

πετάξαμε με ryanair... ότι σου λένε για τις low cost πτήσεις της είναι... ΑΛΗΘΕΙΑ! χαχαχα
μετά βίας χωράς στο κάθισμα και αισθάνεσαι και το παραμικρό κενό αέρος.

<< δυστυχώς όπως απογειώνεσαι έτσι και προσγειώνεσαι μιας και ο πιλότος ειναι ο ίδιος...>>
το έβαλα σε εισαγωγικά γιατί συμβαίνει και κυριολεκτικά και μεταφορικά.

όπως σε μια πτήση έτσι και στην ζωή... όσο απότομη είναι η απογείωση έτσι απότομη και η προσγείωση, σε οτιδήποτε απλά σε ταξιδεύει...

το καλό βέβαια είναι ότι έχεις κάποιο προορισμό και τα ταξίδια συνήθως έχουν όμορφους προορισμούς.
φτάνει βεβαια να μην ζεις με την ανάμνηση της πτήσης... ή να μην ήταν τόσο απότομη η προσγείωση που να σε πονά και η μέση χαχαχα! αλλά πόσο θα σε πονά μωρέ... ώρες? μέρες? άντε μήνες...

τον βρίζεις τον πιλότο... τον θυμάσαι με οργή σε κάθε κίνηση που πονά... αλλά τι σου φταίει και αυτός... μπορεί να ήταν άπειρος... μπορεί να ήταν το πρώτο του ταξίδι... μπορεί απλά και σαδιστής και να την βρίσκει να σε ταρακουνά....

Fuku 

Monday, January 11, 2016

Προσοχή!!!!


Μην ρίχνετε ρηχούς ανθρώπους σε βαθιά συναισθήματα...
ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ!

Ξύπνα! Μην ονειρεύεσαι....


Όποιος κοιτάζει προς τα έξω ονειρεύεται.
Όποιος κοιτάζει μέσα του ΞΥΠΝΑΕΙ.
(karl jung)

Ξύπνα! μην ονειρεύεσαι! 
Ωραία τα όνειρα αλλά δεν ειναι πραγματικότητα.
Είναι αυτό που η φαντασία σου δημιουργεί για να καλύψει τα κενά.
Κένα που άφησες εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου.
Φόβοι που σε κυριεύουν.

Ξύπνα! μην ονειρεύεσαι... 
μπορεί το πραγματικό όνειρο να βρίσκεται δίπλα σου.
μπορεί απλά να έχασες για λίγο τον δρόμο προς την Ευτυχία
και να βούλιαξες μέσα στα όνειρα για ασφάλεια... για παρηγοριά.

Ξύπνα! μην ονειρεύεσαι... 
κόσμους που δεν θα ανακαλύψεις ποτέ... 
ανθρώπους ψεύτικους που δεν υπάρχουν
και τους δημιούργησες μόνο και μόνο για να καλύψεις την ανασφάλεια σου.

μπορεί απλά να κουράστηκες να περπατάς και βρήκες καταφύγιο στα όνειρα...
αυτά με τους ιππότες και τους δράκους.
όμως δεν υπάρχουν ιππότες... και οι δράκοι είναι μέσα στο μυαλό σου...

Ξύπνα! μην ονειρεύεσαι... και μην πλανεύεσαι! 
κοίταξε μέσα σου.

Fuku 

Αλλιώτικη μέρα...



Ξύπνησα κεφάτη το πρωί
'εδιωξα από πάνω μου την γκρίνια
έγιναν τα μάτια μου λουστρίνια
πήρα τη ζωή μου απ` την αρχή

Κοίταξα την πόλη τρυφερά
έδιωξα το σύννεφο το γκρίζο
ένιωσα σαν άστρο να γυαλίζω
μέσα σε ανθρωπάκια σκοτεινά


Αλλιώτικη μέρα
ανάβω φωτιά
σου λέω καλημέρα
σε παίρνω αγκαλιά
αλλιώτικη μέρα καλό ξαφνικό
μαζί με όλα τ` άλλα και μένα αγαπώ
μ` αγαπώ

Μέτρησα τον κόσμο δυό φορές
μέσα στα απλά είναι τα ωραία

όπως όταν είμαστε παρέα
τι καλό που κάνει ένας καφές

Μέσα απο παράπονα συρτά
ξέφυγαν κι αλλάξαν οι ρυθμοί μου
σήμερα γιορτάζει η ψυχή μου
κι όλα θα τα δω χρωματιστά

Αλλιώτικη μέρα
ανάβω φωτιά
σου λέω καλημέρα
σε παίρνω αγκαλιά
αλλιώτικη μέρα καλό ξαφνικό
μαζί με όλα τ` άλλα και μένα αγαπώ
μ`αγαπώ

Friday, January 8, 2016

You're not a tree.


If you don't like where you are, change it; you're not a tree.

Athazagoraphobia


Athazagoraphobia
noun. An irrational fear of forgetting, being forgotten or ignored, or replaced.

Thursday, January 7, 2016

να μάθεις να φεύγεις...


(αυτό το κείμενο το είχα ποστάρει ξανά πριν 5 μήνες... 
μου χε φάνηκε τόσο δυνατό! 
Σήμερα δυνατότερο!)
-------------------------------------------------------------------------------------

να μάθεις να φεύγεις...

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας

Να φεύγεις - αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο
Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας - αποδέξου το)

Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι - από 'κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω - δεν τους το χρωτάς
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου
Μην πιστεύεις αυτά που λένε - η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει


Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει

Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση την σχέση την κοροϊδία κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό
κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλυφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου


Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά

Ωραίες οι σειρήνες...






...αλλά δεν θα σου φέρουν την Ιθάκη.