Είναι καλοκαίρι και κάθεσαι σε ένα ταβερνάκι πλάι στην θάλασσα, πίνεις το ουζάκι σου... τρως το μεζεδάκι σου και νιώθεις μια γλυκιά ζαλάδα από τον ήλιο και το ποτό...
Ένα αεράκι φυσά το πρόσωπο σου και ο ίσκιος από τις κληματαριές... το φως που διαπερνά από τις φυλλωσιές... το απέραντο της θάλασσας... σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο απλό πράγμα είναι η ευτυχία!
Πόσοι από εμάς άραγε νιώσαμε ευγνωμοσύνη σε μια τέτοια στιγμή? Πόσοι από εμάς αναγνωρίσαμε την ευτυχία ανάμεσα σε μια τόσο απλή στιγμή... μακριά από τον θόρυβο της πόλης που ζούμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο... μακριά από αρρώστιες... από οικονομικές δυσκολίες... από γκρίνιες και καβγάδες?
Είμαστε αχάριστα όντα οι άνθρωποι! θεωρούμε τα πάντα δεδομένα και συνηθισμένα... και μόνο όταν διαταράσσεται η ηρεμία συνειδητοποιούμε πως η ηρεμία είναι ευτυχία ή πραγματική ευτυχία...
Fuku