Wednesday, February 29, 2012

Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ





ο σπόρος της φιλίας... είναι κάτι ανάλογο με τον σπόρο του έρωτα...
όπως ανθίζει ένας έρωτας, ανθίζει και μια φιλία...

στην ζωή σου λίγες φορές συναντάς ανθρώπους που μπορούν να σε αποδεχτούν γι αυτό που είσαι...
και αν εισαι τυχερός μένουν για μια ζωή!


Fuku







Thursday, February 23, 2012

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει τη ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα και οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.

Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό λόγο,
μπας και σε ξεγελάσει.

Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Που είχαμε μείνει;»
Σου λεει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.


Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

Αλκυονη Παπαδακη 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΑΝΤΙΟ...

Ο κύριος Κυριάκος ήταν ένας από τους αγαπημένους φίλους του παππού... την μέρα που ο παππούς έφυγε ήταν εκεί για να τον αποχαιρετήσει... φεύγοντας από το κοιμητήριο άφησε στο μνήμα του ένα χαρτί με ένα ποίημα που του είχε γράψει...

ο κύριος Κυριάκος ήταν πάντα ένας απλός άνθρωπος... σε νεαρή ηλικία η γυναίκα του εγκατέλειψε εκείνον και τα τρία τους παιδιά (10 - 8 και 6 χρονών τότε) και αναγκάστηκε να τα μεγαλώσει μόνος... σε εκείνες τις εποχές μια τέτοια ευθύνη φαντάζομαι θα ήταν πιο δύσκολη.

ο κύριος Κυριάκος επί χρόνια έγραφε μικρά τετράστιχα ποιήματα εκφράζοντας τον πονο γι αυτόν του τον χαμό και τα συναισθηματά του απέναντι σε εκείνην την γυναίκα.... πάνω στο τραπέζι της κουζίνας της θείας μου βρήκα τις προάλλες ένα ντοσιέ με εκείνα τα ποιήματα. έριξα μια γρήγορη ματιά... οι σελίδες ήταν πολλές... τα λόγια σκληρά... πονεμένα... αλλά βγαλμένα από την καρδιά του...

ο κύριος Κυριάκος σταμάτησε να γράφει όταν στην ζωή του βρέθηκε μια γυναίκα να του σταθεί... ίσως τότε ο πόνος να έγινε για εκείνον πιο υποφερτός... ίσως η οργή να είχε καταλαγιάσει... το όνομα της νέας του αγάπης ήταν Ευτυχία! τι είρωνικό ε? :) όμορφα ειρωνικό!


ο κύριος Κυριάκος ξανάγραψε τώρα μετά από χρόνια για τον παππού...ένα ποίημα στην κηδεία και ένα μετά τα 40... αυτό είναι το δεύτερο ποίημα...

εύχομαι όλοι στην ζωή μας να συναντήσουμε έναν κύριο Κυριάκο... έναν καλό φίλο.... έναν στοργικό πατέρα... έναν αξιοθαύμαστο άνρθωπο!!!

το ποίημα του κύριου Κυριάκου μου θύμισε το τραγούδι του παπάζογλου

Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι

http://www.youtube.com/watch?v=CyTmq1Sfpvk

Tuesday, February 21, 2012

ΜΑΣΚΕΣ


Είναι κάτι μάσκες όχι αποκριάτικες... αλλά αόρατες... ντυμένες με ένα τεράστιο χαμόγελο και αισιοδοξία... από εκείνες που λίγοι μπορούν να διακρίνουν κοιτώντας τα μάτια σου... και ακόμα λιγότεροι να ερμηνεύσουν τον λόγο που τις φοράς.

Είναι από εκείνες τις μάσκες που φοράς για να μην στεναχωρήσεις ανθρώπους που αγαπάς...
για να το περάσεις μόνος...
γιατί έμαθες πάντα να το περνάς μόνος...

όχι γιατί προσποιείσαι κάποιον άλλο χαρακτήρα,
όχι γιατί έχεις κέρδος απαυτό αλλά για να κρύψεις συναισθήματα που δεν πρέπει να εκφραστούν.



Κάποιος κάποτε μου είπε πως μαρέσει να φωτογραφίζω γιατί έτσι βγαίνω από την ζωή, απέχω από την πραγματικότητα και αποστασιοποιούμαι απόσα διαδραματίζονται γύρω μου.

Μέσα από το φακό της μηχανής, δραπετεύω... γίνομαι παρατηρητής.. θεατής σε ένα έργο που αρνούμαι να παίξω... και έτσι είμαι και ασφαλής, δεν χρειάζεται να χαμογελάσω όπως οι άλλοι... δεν χρειάζεται να συμμετέχω στα όσα συμβαίνουν... δεν χρειάζεται να εκτεθώ σε οτιδήποτε με δυσκολεύει.

Πρέπει να μαι πολύ δειλή εντέλει...

Μάλλον αυτή η φωτογραφική μηχανή είναι η δική μου αόρατη μάσκα...

Fuku

Monday, February 13, 2012

ΕΝΑ ΔΩΡΟ... ΕΝΑΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΣ ΚΑΦΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ


Με την αδερφή μου την Γιάννα όσο ίδια σκεφτόμαστε τόσο διαφορετικά πράττουμε σε όλη μας την ζωή και αυτό βέβαια μας διαφοροποιεί αλλά ταυτόχρονα μας φέρνει πάντα κοντά...

ίσως γιατί ξέρω πως μπορώ να εμπιστευτώ την κρίση της περισσότερο από κάθε άλλο άτομο στην ζωή μου.




Ένα στοιχείο λοιπόν απ αυτά που μας αντιπροσωπεύει και τις δυο είναι πως έναν άνθρωπο ή τον συμπαθούμε εξ αρχής ή τον αντιπαθούμε... και σπάνια πέφτουμε έξω στις αρχικές μας αξιολογήσεις.
Μπορεί άλλοτε η μία ή η άλλη να είναι λίγο επιφυλακτική αλλά κατα βάση έχουμε την τάση να συμπαθούμε και να εκτιμούμε τα ίδια άτομα.

Ίσως γιατί όπως προείπα σκεφτόμαστε το ίδιο... οπότε εντοπίζουμε και οι δυο τα ίδια θετικά στους ανθρώπους...

Έχω λοιπόν εκτιμήσει κατα καιρούς πολλά άτομα από την ζωή της αδερφής μου, όχι τόσο όμως επειδή εμπιστεύομαι την κρίση της όσο γιατί διακρίνω και διαπιστώνω και εγώ η ίδια τους λόγους με τον καιρό.

Ένα από τα άτομα λοιπόν που "γνώρισα", εν συνεχεία θαύμασα και στο τέλος εκτίμησα μέσω μιας χειρονομίας είναι η φίλη της η Άλεξ. Δεν θέλω να μιλήσω και να την εκθειάσω για το ταλέντο και την δημιουργικότητα της (πράγμα που θα μπορούσα άνετα να κάνω μιας και ισχύει), δεν είμαι άλλωστε καλή στις κολακείες, θα ήθελα όμως να την ευχαριστήσω μέσα από αυτό το post για την χειρονομία της, την οποία εκτιμώ αφάνταστα!

Η παραπάνω φωτογραφία είναι ένα απο τα δημιουργήματα της... ή μάλλον 6 απ'αυτά :) που πλέον διακοσμούν το τραπέζι του σαλονιού μου και τις Κυριακές τα πρωινά  πίνοντας το καφεδάκι μου όπως βλέπετε φιλοξενούν την αγαπημένη μου κούπα...

Σε ευχαριστώ Αλεξάνδρα! :)