Tuesday, September 27, 2011

Monday, September 19, 2011

Παράθυρο στον ήλιο...


Τις τελευταίες μέρες ολοένα και προβληματίζομαι-αγχωνομαι για το μέλλον. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους δυστυχισμένους, στερημένους απο βασικά πράγματα, ανήμποροι να καλύψουν βασικές ανάγκες για εκείνους και τις οικογενειές τους και στεναχωριέμαι.

Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια... δεν μπορώ να στρέψω αλλού το βλέμμα και να κάνω πως δεν είδα... δεν είναι πλέον κάτι που δεν με αφορά... που δεν μας αφορά όπως σε άλλες περιπτώσεις... δεν ειναι σε μια τριτοκοσμική χώρα όλο αυτό που συμβαίνει αλλά στην δική μου... στην πατρίδα μου!

Μερικές φορές σκέφτομαι... "παλι καλά που είμαι μονη και δεν έχω οικογένεια και προπάντων παιδιά για να αγχωθώ και γι αυτά!"

Σκέφτομαι πως ναι ΟΚ κουβαλάω και είμαι υπεύθυνη να μεριμνήσω μόνο για το δικό μου "τομάρι" αλλά? θα βάλω στα όνειρα φραγή? θα πάψω να ονειρεύομαι ένα καλύτερο και πιο φωτεινό αύριο? θα αρκεστώ όπως πλέον οι περισσότεροι στην απλή αυτοσυντήρηση?

Αναρωτιέμαι που μπορεί να οδηγήσει όλη αυτή η κατρακύλα εκτός απο την παρακμή!?

Οδηγούμαστε στην καταστροφή και δεν το έχουμε καν αντιληφθεί! Φοβάμαι την εγκληματικότητα που θα αυξηθεί σε λίγο καιρό... φοβάμαι την οργή των ανθρώπων που ενδεχομένως θα ξεσπάσει μια απαυτες τις μέρες... τα θύματα και της συνέπειες.

Ο μπαμπάς μου είπε κάποια στιγμή... πως η ιστορία πάντα γράφεται με το αίμα των αθώων... και αυτή η φράση τριβελίζει διαρκώς στο μυαλό μου... μια απλή φράση που δεν απέχει και πολύ να γίνει πραγματικότητα! γεγονός!

Νιώθω οργή!
Φόβος... αγανάκτιση... ανησυχία... οργή! Είναι άδικο σκέφτομαι όλο αυτό! Είναι αδικό να στερούν από τους μη έχοντες για να καλύψουν τα κενά που άφησαν οι έχοντες! Πάντα βέβαια ήταν έτσι... αλλά έφτασε στο απροχώρητο.... και αναρωτιέμαι αν τελικά θα σκύψουμε το κεφάλι και θα αποδεχτούμε ώς γεγονός μια κατάσταση που μας αδειάζει μέρα με την μέρα ή αν θα ξεσπάσουμε και θα αφανιστούμε πάνω σε αυτό το ξέσπασμα γράφοντας την δική μας ιστορία με το αίμα μας... :(

Θέλω να ελπίζω! Έχω την ανάγκη να ελπίζω...
Όχι για ένα θαύμα αλλά για μια απλή συνειδητοποίηση... πως είμαστε πολλοι! Πάρα πολλοί! Είμαστε περισσότεροι... και μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα φτάνει να σκεφτούμε όχι τον εαυτό μας αλλά το σύνολο! Ουτοπικό ε? το ξέρω... αλλά ελπίζω...

Sunday, September 18, 2011

Friday, September 9, 2011

Thursday, September 8, 2011

ΞΕΧΑΣΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ....


Τις προάλλες βρέθηκα στο πατρικό μου και μιας και είχα αρκετό χρόνο για να σπαταλίσω άρχισα να σκαλίζω τα συρτάρια του δωματίου μου και να ξεθάβω αναμνήσεις...

Το είχα από μικρή αυτό... μάζευα οποιαδήποτε σαβούρα ως αναμνηστικό για να θυμάμαι όμορφες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα...

από περιτυλίγματα τσιχλών μέχρι εισιτήρια και αποδείξεις...


έγραφα πάνω τους ημερομηνίες και ονόματα και τα αποθήκευα σε διάφορα σημεία...

Για χρόνια επίσης κρατούσα και ημερολόγιο. Τι ημερολόγιο δηλαδη, ημερολόγια!!! Εχω γεμίσει πάνω από 4 σε διάρκεια μιας 7ετίας...

Πάνω λοιπόν στην ανασκαφή ξέθαψα και ένα κουτί γεμάτο γράμματα... από αγαπημένα πρόσωπα (που ορισμένα δεν υπάρχουν πλέον στην ζωή μου) και φίλους...
Το έβαλα χωρίς δέυτερη σκέψη σε μια σακούλα καθώς και μερικά ακόμα μικροπράγματα και το πήρα μαζί...



4 μερες σχεδόν το είχα αφημένο πάνω στο τραπέζι και δεν του δίνα σημασία, μέχρι που σήμερα το άνοιξα και άρχισα να τα διαβάζω...

Δεκάδες αναμνήσεις πλημμύρισαν το μυαλό μου... όμορφες στιγμές... έντονα συναισθήματα... άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν... άνθρωποι που έμειναν αλλά είχα/εχω ξεχάσει πόσο σημαντικοί υπήρξαν κάποτε για μενα και εγώ γι αυτούς...

άνθρωποι που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μου και επηρέασαν ο καθένας με άλλον τρόπο την εξέλιξη και την πορεία της ζωής μου.




έρωτες.... φιλίες... διαμάχες... κάποτε όλα αυτά ήταν όλη μου η ζωή...
όμως μεγάλωσα και μαζί με μένα μεγάλωσαν ή μάλλον άλλαξαν και οι έγνοιες μου...
πλέον δεν ανησυχώ μήπως η μητέρα μου με μαλώσει αν δεν πάρω καλούς βαθμούς...
δεν θα έρθει η συντέλεια του κόσμου όπως τότε αν η κολητή μου φύγει για μια βδομάδα διακοπές και δεν την δω...
δεν θα τα βάψω μαύρα αν ανακαλύψω πως ένα καλό νέο ήμουν η δεύτερη που το έμαθα και όχι η πρώτη...

κάποτε γράφαμε γράμματα για να επικοινωνήσουμε με τους φίλους μου... τώρα ανταλάσσουμε emails... και στην καλύτερη των περιπτώσεων sms

μεγάλωσα... δεν ξερω αν είναι για καλό ή για κακό δεν ξέρω αν τότε η ζωή μου έδειχνε να έχει μεγαλύτερο νόημα απότι τώρα... αν αυτά τα μικροπράγματα που βίωνα με τόση ένταση είναι τελικά αυτά που στον τελικό απολογισμό μετράνε και περισσότερο...

Δάκρισα και ένιωσα απλά ευγνωμοσύνη που είχα την τύχη να βιώσω τόσο έντονα όμορφες στιγμές...