Monday, May 27, 2019

Μου λείπεις...




Ο πόνος λεει λιγοστεύει με κάθε μοιρασμένη λύπη και όμως εγώ δεν θέλω να μοιραστώ με κανέναν την λύπη μου για την απουσία σου.
Μου λείπεις...
όχι η παρουσια σου... αλλά η ιδέα της ύπαρξης σου...
ότι υπάρχεις καπου και κάνεις τον κόσμο αυτό πιο άξιο.
Γιατί ήσουν άξια Μάνα... ακόμα και όταν δεν μπορούσα να δω το πόσο.

Και έλεγες πάντα αν κάποτε φύγω τι θα κάνετε χωρίς εμένα... και έγινε αυτό που φοβόσουν μάνα!
Είναι όλα δύσκολα χωρίς εσένα και ας μην το πιστεύαμε.
Είμαστε χαμένες και δεν ξέρουμε πως να βρούμε τον δρόμο... πως να διαχειριστούμε όλο αυτόν τον πόνο που προκάλεσε η απουσία σου.
Είναι όλα δύσκολα...Πολλά δύσκολα και αρκετά απλά ανυπόφορα.

Και πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτομαι περισσότερο τώρα σε ότι κάνω... σε ότι απόφαση πάρω, παρά όταν ζούσες, σκέφτομαι αν θα το ενέκρινες... αν θα αντιδρούσες... αν θα με μάλωνες. Σκέφτομαι πως θα το έκανες εσύ.

Μου λείπεις... και δεν τολμάω να το ξεστομίσω σε κανεναν... γιατι αν το πω νιώθω πως θα ναι σα να παραδέχομαι ότι εφυγες... αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι συνέβει. Θέλω να συμπεριφέρομαι σα να σαι ακόμα εδώ. Γιατί απλά δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την αλήθεια.