Happy Thoughts!

σήμερα αποφάσισα να κάνω μόνο χαρούμενες σκέψεις...

Να μην ξεχάσω πως σ'αγαπώ....

σαν ήρωες που ξεπήδησαν από κάποιο παραμύθι... κρατημένοι χέρι χέρι μέχρι την αιωνιότητα...

σαν εκείνα τα γεροντάκια που βλέπεις σπάνια στον δρόμο αγκαζέ και εύχεσαι να έρθεις και εσύ στην θέση τους έτσι κάποτε...

ξεχνάνε οι άνθρωποι...
ξεχνάνε τόσο εύκολα γιατί ερωτεύτηκαν...
τι αγάπησαν  ο ένας στον άλλον...


ξεχνάνε την αίσθηση αυτού του πρώτου φιλιού...
της πρώτης εκείνης αγωνίας πριν το πρώτο ραντεβού... που τρέχεις πανικόβλητος να τα προλάβεις όλα και θες να είναι όλα στην εντέλεια...

ξεχνάνε όλες εκείνες τις στιγμές που ναι λουσμένες από φως και ζεστασιά...
που σου αρκεί να είσαι εκει στον ίδιο χώρο...
να βλέπεις με τον άλλον τα ίδια πράγματα....
να γελάς με τα ίδια αστεία...

ξεχνάνε ακόμα και τα όνειρα που κάνανε μαζί...
τα πρώτα σχέδια όσο χαζά και αν φαντάζουν μετά απο χρόνια.



κάθονται στις καφετέριες χωρίς να μιλούν ώρες ολόκληρες... πως με στεναχωρεί αυτή η εικόνα! :(

οι καλές κουβέντες γίνονται πια ελάχιστες αν όχι ανύπαρκτες....

λένε σε καβγάδες λόγια που πονούν και ανοίγουν πληγές....
δεν αντέχουν πια ο ένας την παρουσία του άλλου...
αγκαλιάζονται και φιλιούνται μόνο στις γιορτές...
οι έξοδοι γίνονται υποχρέωση πλέον και όχι επιθυμία...

στέκονται πλέον όχι δίπλα αλλά πίσω ή μπροστά ο ένας από τον αλλον...


 

ξεχνάνε οι άνθρωποι! ξεχνάνε πως κάποτε ζούσαν στο ίδιο παραμύθι... ένα παραμύθι που εύχονταν να μην τελειώσει ποτέ!

Μακάρι να μπορούσα να κρατήσω τις μνήμες ζωντανές.... να μην ξεχάσω!

Fuku

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΑΦΕ

Μπήκα σε κείνο το μικρό καφέ... θύμιζε κάτι απ'τα παλια... χώρος άνετος οικείος... καρεκλίτσες σκηνοθέτη και τραπεζάκια ξύλινα καλυμένα με πλαστική ταπετσαρία... λίγο παρακμή σκέφτηκα με την πρώτη ματιά... λίγο νοσταλγία με την δεύτερη.

Μουσική επένδυση του όλου σκηνικού έντεχνο... πρέπει να έπαιζε μελίνα ασλανίδου αν θυμάμαι καλά...



το τσιγάρο βαρύ ποιος να πει τι να πει....
το τσιγάρο βαρύ βιαστικά θα ντυθώ και θα φύγω...
με μια στάλα ντροπή... στο φευγάτο φιλί...
με μια στάλα ντροπή σ'αγαπω που μ'αγάπησες λίγο...

παρήγγειλα μια μπύρα, νομίζω πως αυτό άρμοζε στον χώρο, στην στιγμή...
σήκωσα για λίγο το βλέμμα ψηλά και ένας ουρανός γεμάτος από σκέψεις και στιχάκια γέμισε την ματιά μου...
σε κάποια απ'αυτά διέκρινα τον γραφικό μου χαρακτήρα... θα έπαιρνα όρκο πως τα έγραψα εγώ...
αυτός ο γραφικός χαρακτήρας μπέρδεψε ακόμα και μένα την ίδια...

όλη την υπόλοιπη ώρα την πέρασα απλά χαζεύοντας εκείνο το κομμάτι ουρανού που μου αναλογούσε...

ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ
ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ
Η ΣΚΙΑ ΣΟΥ!

Fuku