Sunday, December 31, 2017

Make peace with your broken pieces.




Make peace with your broken pieces.” ―r.h. Sin

Και έρχεται εκείνη η μέρα... η τελευταία του έτους για τον απολογισμό...
αυτή που κάνεις μια αναδρομή στον χρόνο που πέρασε και μετράς τις καλές και τις κακές στιγμές.
Τι δυσκολίες που αντιμετώπισες... εκείνα που έμειναν πίσω... αυτά που κράτησες μαζί σου και αποφάσισες πως θα σε συντροφεύσουν για το υπόλοιπο της ζωής σου... και οτιδήποτε καινούργιο ήρθε και έδωσε ξανά ζωή.
Για΄μενα αυτός ο χρόνος ήταν τόσο διδακτικός.
Με έμαθε πολλά...
Σε αυτό το χρόνο έκανα το μέτρημα των ανθρώπων που πραγματικά με αγαπούν και είναι δίπλα μου.
Σε αυτό το χρόνο έμαθα πως υπάρχει πάντα κάτι χειρότερο από το χειρότερο που μέχρι τώρα νόμιζες πως μπορείς να βιώσεις.
Σε αυτό το χρόνο έμαθα να έχω περισσότερη ανοχή με τους ανθρώπους γύρω μου (το έμαθα με άσχημο τρόπο αυτό), να μην διαπραγματεύομαι έννοιες όπως ο σεβασμός, η εκτίμηση, ο θαυμασμός από τους γύρω μου, να εκτιμώ το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής που είναι η υγεία, και να αφιερώνω περισσότερο χρόνο σε αυτούς που αγαπώ γιατι τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Σε αυτόν τον χρόνο έπεσα και ξανασηκώθηκα! Πιο δυνατή, πιο ώριμη, πιο ολοκληρωμένη.
Πόνεσα πολύ, έκλαψα αφάνταστα.... έχασα την πίστη μου.... απογοητεύτηκα... απελπίστηκα....γατζώθηκα απότι αγαπούσα περισσότερο... βρήκα την ελπίδα.... ξαναγεννήθηκα από τις στάχτες μου.

Fuku

Saturday, December 30, 2017

Κόντρα στο ρεύμα



Τι μπορεί να προσφέρει, αλήθεια, ένα κίτρινο φύλλο, που θέλησε να πάει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού;
Μπορεί να μάθει το ποτάμι να ονειρεύεται... 
Αλκυόνη Παπαδάκη

Saturday, December 23, 2017

Οι παλιές αγάπες πεθαίνουν



Οι παλιές αγάπες πεθαίνουν. Πεθαίνουν και πάνε στον παράδεισο στολισμένες απ' την καλοσύνη της αγίας μνήμης που θέλει να ξεχνά κάθε πίκρα τους, κάθε ώρα κακιά. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο καθαγιασμένες, εξωραϊσμένες, καταξιωμένες μέσα σε σύννεφα νοσταλγίας που ακούραστα μνημονεύει τη δόξα τους και την ανεπανάληπτη ομορφιά τους.

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμβιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνονται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες.

Μάρω Βαμβουνάκη.