Sunday, April 30, 2017

Floating on my cloud...




Σε ένα σύννεφο πάνω χιλιάδες όνειρα... έτσι ξεκινάει πάντα το παραμύθι. Για σένα κάποτε, για κάποιον άλλον τώρα... για πολλούς αύριο μεθαύριο. Φαύλος κύκλος αυτά τα ταξίδια...

Σε ένα σύννεφο μέχρι να προσγείωθεις σε μια σκληρή πραγματικότητα. Μέχρι να δεις καθαρά το τοπίο... μακριά από νεφελωματα και ομιχλες... μακριά από την ουτοπία που το μυαλό πλαθει απεγνωσμένα για να συνεχίσει να αιωρειται στο σύννεφο επάνω.
Αυτός που σε ανεβάζει, αυτός και θα σε σωριασει στην γη. Μερικές φορές και κάτω από αυτήν.

Μην χάνεις την πίστη σου στους ανθρώπους... είναι η μεγαλύτερη απώλεια που μπορεί να έχεις σε μια πτώση. Η πίστη σου στον ίδιο τον άνθρωπο.

Όπως είχε γράψει ο Εγγονόπουλος: "Να ελπίζεις....
να ελπίζεις πάντα....
πως ανάμεσα στους ανθρώπους
που τους ρημάζει η τρομερή "ευκολία"
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους..."

Γιατί έτσι είναι... κάποιοι έτσι εύκολα έρχονται... εύκολα λεηλατουν... εύκολα καταστρέφουν... εύκολα φεύγουν... εύκολα προχωρανε παρακάτω.

Ανάμεσα σε αυτούς όμως υπάρχουν κάποιοι... ελάχιστοι ίσως... που έρχονται και μόνο καλό κάνουν. Που σε κοιτούν στα μάτια με βλέμμα καθαρό... με συνείδηση καθαρή... με καρδιά γεμάτη μόνο αγάπη.

Αυτούς κράτα κοντά σου. Άσε τους άλλους να πετούν σε ξένα σύννεφα.. να ζουν προσωρινες στιγμές ευτυχίας... να κοροϊδεύουν άλλους... ακομα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί η αλήθεια στο τέλος πάντα θα φανεί. Ίσως όχι τώρα αλλά κάποτε σίγουρα.

Αν στην ζωή σου έδωσες μόνο αγάπη... ακόμα κ σε αυτούς που δεν το εκτιμησαν... η ίδια η ζωή μόνο αγάπη θα σου επιστρέψει.

Fuku

Thursday, April 27, 2017

Υποκατάστατο



Σκορπίζουν τῶν δακρύων οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις.
Μνήμη καὶ παρὸν ψάχνουν νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.
Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ πότε ἀπὸ κεῖνο τὸ εὐκρινὲς χαράκωμα ἡ λύπη πότε ἀπὸ ἀμυδρότερο.
Στρατηγικὴ νὰ δείξει τάχα ὅτι ἔρχονται ἐνισχύσεις.

Ἂς παραδοθεῖ. Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ φωτογραφία σου.
Ἐξαπλώθηκε ὅπου βρῆκε ἄμαχη ἐπιφάνεια ἀποδεκατισμένη αἴσθηση πρόθυμη γιὰ γαλήνη.

Ἀνεμίζει στῶν βλεμμάτων τὰ ὑψώματα ὄχι σὰν ἔθιμο ἀδρανὲς μελαγχολικὸ μὰ ὡς γενναῖος συκοφάντης τῆς ἀπώλειάς σου.

Μέρα τὴ μέρα πείθει πῶς τίποτα δὲν ἄλλαξε ὅτι ἤσουν πάντα ἔτσι, ἀπὸ χαρτὶ ἐκ γενετῆς φωτογραφία σὲ συνάντησα ἀνέκαθεν πὼς ἔτσι σ᾿ ἀγαποῦσα γυρολόγα ἀπὸ εἰκόνα σὲ ἀπεικόνιση κι ἀπὸ ἀπεικόνιση σὲ εἰκόνα σου ἀρκέστηκα.

Μνήμη καὶ παρὸν πρέπει νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.
Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ ἀμυδρὴ. Μαρτυρία ὑπέρ σου ἡ λύπη ἂς παραδοθεῖ.

Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε εἶναι ἡ ἀπουσία μας.
 Κική Δημουλά 

Η ευτυχία μου είμαι εγώ… όχι εσύ.




Η ευτυχία μου είμαι εγώ… όχι εσύ..
όχι μόνο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός,
αλλά κι επειδή εσύ θέλεις να είμαι αυτό που δεν είμαι..

Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όταν αλλάζω
μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τον εγωισμό σου!

Ούτε μπορώ να νιώσω ήρεμη όταν με κριτικάρεις που δεν σκέφτομαι σαν εσένα…
Ή που δε σε βλέπω όπως εσύ.

Με φωνάζεις επαναστάτρια.
Κι όμως κάθε φορά που απέρριψα τα πιστεύω σου, εσύ επαναστάτησες
ενάντια στα δικά μου.

Δε μπορώ να διαμορφώσω το μυαλό μου.
Ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι απλά εσύ..

Και δεν μπορώ να σου επιτρέψω να μου υπαγορεύσεις τι θα είμαι
γιατί βάζω όλη μου την προσοχή να είμαι εγώ..

Είπες πως είμαι διάφανη…
Κι εύκολα με ξεχνούν…
Γιατί τότε προσπάθησες να χρησιμοποιήσεις τη ζωή μου
για ν’ αποδείξεις στον εαυτό σου ποιος είσαι;

Λέο Μπουσκάλια

Monday, April 17, 2017

η Κιβωτός σου ήταν γεμάτη και δεν χωραγε η δική μου σωτηρία



Κατάλαβες τώρα για πότε σου μιλώ. Για τότε, όταν μου απάντησες ότι η Κιβωτός σου ήταν γεμάτη και δεν χωραγε η δική μου σωτηρία. Ενώ, από την πίσω πόρτα, έμπαζες έμπαζες αβέρτα, και σώθηκε όλο εκείνο το σκυλολόι της σκληρότητας.

Κική Δημουλά

Tuesday, April 11, 2017

Οι δρόμοι...




Σαν άστεγος περιπλανιεμαι δεν ξέρω και εγώ η ίδια που.
Σε σκέψεις...
σε χαμένα όνειρα...
σε αναμνήσεις.
Προσπαθώ να κρατήσω ζωντανό ότι αγάπησα περισσότερο στην ζωή μου.
Να αισθανθω την αγάπη όλων εκείνων που με αγάπησαν πολύ, για παρηγοριά.
Μάταια και τα δύο...

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν κάπου, ακόμα και αν αυτό το κάπου είναι αδιέξοδο.
Άλλους τους περπατάς με μάτια κλειστά και εμπιστοσύνη και άλλους με φόβο και αγωνία.
Σε άλλους έχεις συνοδοιπορο και σε άλλους βρίσκεσαι μόνος χωρίς χάρτη και πυξίδα...

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν κάπου... άλλοτε σε μια Ιθάκη και άλλοτε στον Σταυρό του μαρτυρίου. Στροφές... ανηφορες... κατηφορες... χωματοδρομοι ή στρωμενοι με ροδοπεταλα... με φως ή με σκοτάδι... όλοι οι δρόμοι κάπου θα σε πάνε.

Κι αν τύχει και βρεθείς σε διασταύρωση πάντα θα υπάρχει το αν... της αλλης επιλογής που δεν πήρες. Οι δρόμοι δεν γυρίζουν πίσω... είναι όπως ο χρόνος που ούτε και αυτός γυρνα. Μονο στο αδιέξοδο γυρίζεις και αυτό γιατι δεν εχεις αλλη επιλογή.

Και αν κάπου νιώσεις οτι χάθηκες... δεν έχεις παρά να σηκωσεις το κεφάλι ψηλά να κοιτάξεις τον ήλιο και να προσανατολιστεις... πάντα προς το φως να πηγαίνεις.... χωρίς το φως χάνεσαι στο σκοτάδι. Χωρίς το φως γίνεσαι εσύ ο ίδιος σκοτάδι.

Fuku


Ν' αντέξω προσπαθώ...

 
 
 
"Ν' αντέξουμε, προσπαθούμε, κάθε τι που μας πονάει,
παραιτούμενοι από το να το κατανοήσουμε.
Επειδή δεν κατανοείται το επώδυνο".

Κική Δημουλά

Monday, April 10, 2017

Ναυάγησα

 
 
Δε σου κράτησα ποτέ κακία. Παράπονο μόνο...
Να ήξερες πόσες νύχτες προσπαθούσα με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου...
Να σου στείλω ένα μήνυμα... Κι εσύ δεν άκουγες...
Ξέρεις, ο πονεμένος αποζητά τον ίσκιο ενός ανθρώπου,
για να καθίσει από κάτω, να κουρνιάσει και να κλάψει με την ησυχία του.
Ο πόνος θέλει μια σκέψη.
Ένα καταφύγιο για να καταλαγιάσει.
 Όταν δεν υπάρχει τίποτα γίνεται πιο σκληρός.
Πιο κοφτερός. 
Σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει,
ώσπου να σε ρημάξει...

Μόνο οι πολύ δυνατοί, οι πολύ οχυρωμένοι τα βγάζουν πέρα.
Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο δυνατή.
Και καθόλου οχυρωμένη.

Εσύ ήσουν πάντα ένας καλός καραβοκύρης.
Είχες πυξίδα...
Κρατούσες την ρότα σου σταθερή..
Άραξες το σκάφος σου σε απάνεμο λιμάνι..

Εγώ το δικό μου το βούλιαξα...
Ναυάγησα...

Ήρθα εδώ γιατί με πέταξαν τα κύματα...
Ταξίδευα σ' ένα άγνωστο πέλαγος κι είχα τ' αυτιά μου ανοιχτά μόνο για τις σειρήνες..
Όπου μου λεγαν πήγαινα...

Αλκυόνη Παπαδάκη

Thursday, April 6, 2017

τα κουμπιά της ψυχής μου





Όταν μετράω τα κουμπιά της ψυχής μου, πάντα μου λείπουν μερικά.
Τα 'χασα;
Μου τα κλέψανε;
Τα κατάπια;
Τα χάρισα;
Κύριος είδε.

Άντε τώρα να την κουμπώσω τη ρημάδα.
Άντε να την προφυλάξω...

Αλκυόνη Παπαδάκη