Tuesday, April 11, 2017

Οι δρόμοι...




Σαν άστεγος περιπλανιεμαι δεν ξέρω και εγώ η ίδια που.
Σε σκέψεις...
σε χαμένα όνειρα...
σε αναμνήσεις.
Προσπαθώ να κρατήσω ζωντανό ότι αγάπησα περισσότερο στην ζωή μου.
Να αισθανθω την αγάπη όλων εκείνων που με αγάπησαν πολύ, για παρηγοριά.
Μάταια και τα δύο...

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν κάπου, ακόμα και αν αυτό το κάπου είναι αδιέξοδο.
Άλλους τους περπατάς με μάτια κλειστά και εμπιστοσύνη και άλλους με φόβο και αγωνία.
Σε άλλους έχεις συνοδοιπορο και σε άλλους βρίσκεσαι μόνος χωρίς χάρτη και πυξίδα...

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν κάπου... άλλοτε σε μια Ιθάκη και άλλοτε στον Σταυρό του μαρτυρίου. Στροφές... ανηφορες... κατηφορες... χωματοδρομοι ή στρωμενοι με ροδοπεταλα... με φως ή με σκοτάδι... όλοι οι δρόμοι κάπου θα σε πάνε.

Κι αν τύχει και βρεθείς σε διασταύρωση πάντα θα υπάρχει το αν... της αλλης επιλογής που δεν πήρες. Οι δρόμοι δεν γυρίζουν πίσω... είναι όπως ο χρόνος που ούτε και αυτός γυρνα. Μονο στο αδιέξοδο γυρίζεις και αυτό γιατι δεν εχεις αλλη επιλογή.

Και αν κάπου νιώσεις οτι χάθηκες... δεν έχεις παρά να σηκωσεις το κεφάλι ψηλά να κοιτάξεις τον ήλιο και να προσανατολιστεις... πάντα προς το φως να πηγαίνεις.... χωρίς το φως χάνεσαι στο σκοτάδι. Χωρίς το φως γίνεσαι εσύ ο ίδιος σκοτάδι.

Fuku