Tuesday, December 11, 2012

Το φορτίο...



εκείνο που κουβαλάς χρόνια τώρα... κρυφές σκέψεις... ανεκπλήρωτα πάθη... δεκάδες λάθη...
όλα αυτά που ξεσκαρτάρεις κάθε τέλος του χρόνου....
εκείνα που αφήνεις πίσω... τα άλλα που δεν αντέχεις να μην πάρεις μαζί...
οι άνθρωποι που δεν επέλεξες να μπουν στην ζωή σου αλλά σε δένουν μαζί τους γερά δεσμά που δυσκολεύεσαι να λύσεις...
και εκείνοι που διάλεξες αλλά δεν στάθηκαν άξιοι των προσδοκιών σου...
αυτοί που έφυγαν και άφησαν σημάδια. ένα φορτίο μεγαλύτερο και ανεξίτηλο.

είναι το ίδιο με αυτό που θυμάσαι και κάθε πάσχα, μόνο που τότε αποκτά άλλη διάσταση.
ανάλογη του κλίματος... μια δόση μελαγχολίας, μια αίσθηση ατυχίας... ξέρεις απ αυτήν που σε φέρνει πιο κοντά στον "ΘΕΟ" γιατί αυτή η φιγούρα δίνει αυτόματα και μια βολική απάντηση...

Fuku

Tuesday, October 23, 2012

Thursday, October 4, 2012

Friday, July 6, 2012

Η ΣΤΑΘΕΡΑ


Είναι εκείνο το σημείο που πάντα επιστρέφεις στα δύσκολα. Είναι οι άνθρωποι που αγαπάς... εκείνοι οι λίγοι που στα 30 σου, έχουν απομέινει... το σημείο αναφοράς που αν το χάσεις νιώθεις χαμένος ο ίδιος.

Μετρημένα τα σημαντικά άτομα στην ζωή μου... μετρημένα ίσως ακόμα και στην παλάμη του ενός χεριού.

Νιώθω σαν πύργος jenga και εγώ τουβλάκι στην κορυφή... μετέωρη πάνω από δεκαδες κομμάτια στραβοβαλμένα έτοιμα να με ρίξουν, μια μικρή απροσεξία και θα σωριαστώ στο πάτωμα... θα σκορπίσω...

Είναι στιγμές στην ζωή μας που συναντάμε ανθρώπους ικανούς να αλλάξουν μια ολόκληρη κοσμοθεωρία μέσα μας... χωρίς να πουν ή να κάνουν κάτι ιδιαίτερο... απλά με την ισχυρή προσωπικότητα τους.

Νομίζω πως δεν μπορώ να χειριστώ εύκολα την απώλεια... 

Fuku

Tuesday, April 10, 2012

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

 «Η λέξη Πάσχα προέρχεται από την εβραϊκή Πεσάχ που σημαίνει πέρασμα» 

Καλό Πασχά λοιπον θα μπορούσαμε να ευχηθούμε σε μια οποιαδήποτε αλλαγή-πέρασμα βιώνουμε στην ζωή μας... και αυτή ειναι μια ευχή που σηματοδοτεί κάθε αλλαγή στην δική μου ζωή!

Αυτό το Πάσχα με βρίσκει αντιμέτωπη με πολλές αλλαγές... που πραγματικά εύχομαι μόνο καλές να αποδειχθούν στο μέλλον! 

Καλό μου Πασχα λοιπόν, κυριολεκτικά και μεταφορικά λόγω των ημερών! Και Καλό Πάσχα και σε σας...όπως και αν το βιώνετε!  :)

Tuesday, March 13, 2012

Happy Thoughts!




σήμερα αποφάσισα να κάνω μόνο χαρούμενες σκέψεις...

Thursday, March 8, 2012

Να μην ξεχάσω πως σ'αγαπώ....


σαν ήρωες που ξεπήδησαν από κάποιο παραμύθι... κρατημένοι χέρι χέρι μέχρι την αιωνιότητα...

σαν εκείνα τα γεροντάκια που βλέπεις σπάνια στον δρόμο αγκαζέ και εύχεσαι να έρθεις και εσύ στην θέση τους έτσι κάποτε...

ξεχνάνε οι άνθρωποι...
ξεχνάνε τόσο εύκολα γιατί ερωτεύτηκαν...
τι αγάπησαν  ο ένας στον άλλον...


ξεχνάνε την αίσθηση αυτού του πρώτου φιλιού...
της πρώτης εκείνης αγωνίας πριν το πρώτο ραντεβού... που τρέχεις πανικόβλητος να τα προλάβεις όλα και θες να είναι όλα στην εντέλεια...

ξεχνάνε όλες εκείνες τις στιγμές που ναι λουσμένες από φως και ζεστασιά...
που σου αρκεί να είσαι εκει στον ίδιο χώρο...
να βλέπεις με τον άλλον τα ίδια πράγματα....
να γελάς με τα ίδια αστεία...

ξεχνάνε ακόμα και τα όνειρα που κάνανε μαζί...
τα πρώτα σχέδια όσο χαζά και αν φαντάζουν μετά απο χρόνια.



κάθονται στις καφετέριες χωρίς να μιλούν ώρες ολόκληρες... πως με στεναχωρεί αυτή η εικόνα! :(

οι καλές κουβέντες γίνονται πια ελάχιστες αν όχι ανύπαρκτες....

λένε σε καβγάδες λόγια που πονούν και ανοίγουν πληγές....
δεν αντέχουν πια ο ένας την παρουσία του άλλου...
αγκαλιάζονται και φιλιούνται μόνο στις γιορτές...
οι έξοδοι γίνονται υποχρέωση πλέον και όχι επιθυμία...

στέκονται πλέον όχι δίπλα αλλά πίσω ή μπροστά ο ένας από τον αλλον...


 

ξεχνάνε οι άνθρωποι! ξεχνάνε πως κάποτε ζούσαν στο ίδιο παραμύθι... ένα παραμύθι που εύχονταν να μην τελειώσει ποτέ!

Μακάρι να μπορούσα να κρατήσω τις μνήμες ζωντανές.... να μην ξεχάσω!

Fuku

Monday, March 5, 2012

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΑΦΕ



Μπήκα σε κείνο το μικρό καφέ... θύμιζε κάτι απ'τα παλια... χώρος άνετος οικείος... καρεκλίτσες σκηνοθέτη και τραπεζάκια ξύλινα καλυμένα με πλαστική ταπετσαρία... λίγο παρακμή σκέφτηκα με την πρώτη ματιά... λίγο νοσταλγία με την δεύτερη.

Μουσική επένδυση του όλου σκηνικού έντεχνο... πρέπει να έπαιζε μελίνα ασλανίδου αν θυμάμαι καλά...



το τσιγάρο βαρύ ποιος να πει τι να πει....
το τσιγάρο βαρύ βιαστικά θα ντυθώ και θα φύγω...
με μια στάλα ντροπή... στο φευγάτο φιλί...
με μια στάλα ντροπή σ'αγαπω που μ'αγάπησες λίγο...

παρήγγειλα μια μπύρα, νομίζω πως αυτό άρμοζε στον χώρο, στην στιγμή...
σήκωσα για λίγο το βλέμμα ψηλά και ένας ουρανός γεμάτος από σκέψεις και στιχάκια γέμισε την ματιά μου...
σε κάποια απ'αυτά διέκρινα τον γραφικό μου χαρακτήρα... θα έπαιρνα όρκο πως τα έγραψα εγώ...
αυτός ο γραφικός χαρακτήρας μπέρδεψε ακόμα και μένα την ίδια...

όλη την υπόλοιπη ώρα την πέρασα απλά χαζεύοντας εκείνο το κομμάτι ουρανού που μου αναλογούσε...

ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ
ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ
Η ΣΚΙΑ ΣΟΥ!

Fuku

Wednesday, February 29, 2012

Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ





ο σπόρος της φιλίας... είναι κάτι ανάλογο με τον σπόρο του έρωτα...
όπως ανθίζει ένας έρωτας, ανθίζει και μια φιλία...

στην ζωή σου λίγες φορές συναντάς ανθρώπους που μπορούν να σε αποδεχτούν γι αυτό που είσαι...
και αν εισαι τυχερός μένουν για μια ζωή!


Fuku







Thursday, February 23, 2012

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει τη ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα και οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.

Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό λόγο,
μπας και σε ξεγελάσει.

Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Που είχαμε μείνει;»
Σου λεει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.


Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

Αλκυονη Παπαδακη 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΑΝΤΙΟ...

Ο κύριος Κυριάκος ήταν ένας από τους αγαπημένους φίλους του παππού... την μέρα που ο παππούς έφυγε ήταν εκεί για να τον αποχαιρετήσει... φεύγοντας από το κοιμητήριο άφησε στο μνήμα του ένα χαρτί με ένα ποίημα που του είχε γράψει...

ο κύριος Κυριάκος ήταν πάντα ένας απλός άνθρωπος... σε νεαρή ηλικία η γυναίκα του εγκατέλειψε εκείνον και τα τρία τους παιδιά (10 - 8 και 6 χρονών τότε) και αναγκάστηκε να τα μεγαλώσει μόνος... σε εκείνες τις εποχές μια τέτοια ευθύνη φαντάζομαι θα ήταν πιο δύσκολη.

ο κύριος Κυριάκος επί χρόνια έγραφε μικρά τετράστιχα ποιήματα εκφράζοντας τον πονο γι αυτόν του τον χαμό και τα συναισθηματά του απέναντι σε εκείνην την γυναίκα.... πάνω στο τραπέζι της κουζίνας της θείας μου βρήκα τις προάλλες ένα ντοσιέ με εκείνα τα ποιήματα. έριξα μια γρήγορη ματιά... οι σελίδες ήταν πολλές... τα λόγια σκληρά... πονεμένα... αλλά βγαλμένα από την καρδιά του...

ο κύριος Κυριάκος σταμάτησε να γράφει όταν στην ζωή του βρέθηκε μια γυναίκα να του σταθεί... ίσως τότε ο πόνος να έγινε για εκείνον πιο υποφερτός... ίσως η οργή να είχε καταλαγιάσει... το όνομα της νέας του αγάπης ήταν Ευτυχία! τι είρωνικό ε? :) όμορφα ειρωνικό!


ο κύριος Κυριάκος ξανάγραψε τώρα μετά από χρόνια για τον παππού...ένα ποίημα στην κηδεία και ένα μετά τα 40... αυτό είναι το δεύτερο ποίημα...

εύχομαι όλοι στην ζωή μας να συναντήσουμε έναν κύριο Κυριάκο... έναν καλό φίλο.... έναν στοργικό πατέρα... έναν αξιοθαύμαστο άνρθωπο!!!

το ποίημα του κύριου Κυριάκου μου θύμισε το τραγούδι του παπάζογλου

Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι

http://www.youtube.com/watch?v=CyTmq1Sfpvk

Tuesday, February 21, 2012

ΜΑΣΚΕΣ


Είναι κάτι μάσκες όχι αποκριάτικες... αλλά αόρατες... ντυμένες με ένα τεράστιο χαμόγελο και αισιοδοξία... από εκείνες που λίγοι μπορούν να διακρίνουν κοιτώντας τα μάτια σου... και ακόμα λιγότεροι να ερμηνεύσουν τον λόγο που τις φοράς.

Είναι από εκείνες τις μάσκες που φοράς για να μην στεναχωρήσεις ανθρώπους που αγαπάς...
για να το περάσεις μόνος...
γιατί έμαθες πάντα να το περνάς μόνος...

όχι γιατί προσποιείσαι κάποιον άλλο χαρακτήρα,
όχι γιατί έχεις κέρδος απαυτό αλλά για να κρύψεις συναισθήματα που δεν πρέπει να εκφραστούν.



Κάποιος κάποτε μου είπε πως μαρέσει να φωτογραφίζω γιατί έτσι βγαίνω από την ζωή, απέχω από την πραγματικότητα και αποστασιοποιούμαι απόσα διαδραματίζονται γύρω μου.

Μέσα από το φακό της μηχανής, δραπετεύω... γίνομαι παρατηρητής.. θεατής σε ένα έργο που αρνούμαι να παίξω... και έτσι είμαι και ασφαλής, δεν χρειάζεται να χαμογελάσω όπως οι άλλοι... δεν χρειάζεται να συμμετέχω στα όσα συμβαίνουν... δεν χρειάζεται να εκτεθώ σε οτιδήποτε με δυσκολεύει.

Πρέπει να μαι πολύ δειλή εντέλει...

Μάλλον αυτή η φωτογραφική μηχανή είναι η δική μου αόρατη μάσκα...

Fuku

Monday, February 13, 2012

ΕΝΑ ΔΩΡΟ... ΕΝΑΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΣ ΚΑΦΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ


Με την αδερφή μου την Γιάννα όσο ίδια σκεφτόμαστε τόσο διαφορετικά πράττουμε σε όλη μας την ζωή και αυτό βέβαια μας διαφοροποιεί αλλά ταυτόχρονα μας φέρνει πάντα κοντά...

ίσως γιατί ξέρω πως μπορώ να εμπιστευτώ την κρίση της περισσότερο από κάθε άλλο άτομο στην ζωή μου.




Ένα στοιχείο λοιπόν απ αυτά που μας αντιπροσωπεύει και τις δυο είναι πως έναν άνθρωπο ή τον συμπαθούμε εξ αρχής ή τον αντιπαθούμε... και σπάνια πέφτουμε έξω στις αρχικές μας αξιολογήσεις.
Μπορεί άλλοτε η μία ή η άλλη να είναι λίγο επιφυλακτική αλλά κατα βάση έχουμε την τάση να συμπαθούμε και να εκτιμούμε τα ίδια άτομα.

Ίσως γιατί όπως προείπα σκεφτόμαστε το ίδιο... οπότε εντοπίζουμε και οι δυο τα ίδια θετικά στους ανθρώπους...

Έχω λοιπόν εκτιμήσει κατα καιρούς πολλά άτομα από την ζωή της αδερφής μου, όχι τόσο όμως επειδή εμπιστεύομαι την κρίση της όσο γιατί διακρίνω και διαπιστώνω και εγώ η ίδια τους λόγους με τον καιρό.

Ένα από τα άτομα λοιπόν που "γνώρισα", εν συνεχεία θαύμασα και στο τέλος εκτίμησα μέσω μιας χειρονομίας είναι η φίλη της η Άλεξ. Δεν θέλω να μιλήσω και να την εκθειάσω για το ταλέντο και την δημιουργικότητα της (πράγμα που θα μπορούσα άνετα να κάνω μιας και ισχύει), δεν είμαι άλλωστε καλή στις κολακείες, θα ήθελα όμως να την ευχαριστήσω μέσα από αυτό το post για την χειρονομία της, την οποία εκτιμώ αφάνταστα!

Η παραπάνω φωτογραφία είναι ένα απο τα δημιουργήματα της... ή μάλλον 6 απ'αυτά :) που πλέον διακοσμούν το τραπέζι του σαλονιού μου και τις Κυριακές τα πρωινά  πίνοντας το καφεδάκι μου όπως βλέπετε φιλοξενούν την αγαπημένη μου κούπα...

Σε ευχαριστώ Αλεξάνδρα! :)

Tuesday, January 17, 2012

ΑΚΟΜΑ...

ακόμα ζωγραφίζω στο αχνισμένο τζάμι του αυτοκινήτου.... και ας οδηγώ σαν τρελή.

ακομα κοιμάμαι αγκαλιά με το αρκουδάκι μου.... και ας κοιμάμαι πλέον σε διπλό κρεβάτι.

ακόμα αγοράζω στυλό με cartoon.... και ας γράφω πλέον με αυτά τις σημειώσεις της δουλειάς αντί για τα μαθηματά μου.

ακόμα βλέπω παιδικά τις Κυριακές τα πρωινά... και ας έχω ξενυχτίσει το προηγούμενο βράδυ πίνοντας με φίλους.

τι και αν περνάνε τα χρόνια... τι και αν μεγαλώνω ολόενα και περισσότερο... κάποια πράγματα, κάποιες συνήθειες δεν αλλάζουν ποτέ...

Fuku

Monday, January 9, 2012

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΘΕΣ


Μέσα σε κείνο το χάρτινο κουτί με τις παλιες φωτογραφίες... ξεπήδησαν ιστορίες... απ'αυτές που ο παππούς πάντα μας εξιστορούσε και εμείς καθόμασταν για ώρες και τον ακούγαμε...

για τα δύσκολα εκείνα χρόνια μετά την κατοχή...
για τον κόσμο που πέθαινε στους δρόμους από την πείνα...
για τον πρώτο του έρωτα...
για τα γλέντια στις αυλές...
για όλα αυτά που έμειναν στο χθες και τα θυμόταν με μια γλυκειά νοσταλγία...

Και τώρα? ποιος θα κρατήσει αυτές τις ιστορίες ζωντανές?
ποιος θα μας ζαλίζει εξιστορώντας τες ξανά και ξανά?



Μετα βίας θυμάμαι κάποιες... και κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν άκουγα ποτέ με παραπάνω προσοχή τα όσα έλεγε γιατί ήμουν πεπεισμένη πως τα είχα μάθει απέξω απο τις πολλές φορές που τα είχα ακούσει. Και όμως... ξαφνικά κενό! νιώθω πως μαζί με κείνον ξεθώριασαν και αυτές μαζί του... πως τις πήρε μαζί στο τελευταίο του ταξίδι.

Fuku

Tuesday, January 3, 2012

Η ΑΠΩΛΕΙΑ...

την παραμονή της πρωτοχρονιάς έχασα ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο...
ένα πρόσωπο που έκανε μεν το κύκλο της ζωής του αλλά άφησε πίσω του μόνο όμορφες αναμνήσεις σε όσους τον αγαπούσαν και τον ζούσαν...
είχα την τύχη και την ατυχία να μην γνωρίσω παππού και γιαγιά... τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που ζουν όλα τα άλλα παιδιά.


και λέω τύχη, γιατί την κενή θέση αυτή την συμπλήρωσαν 2 άλλοι άνθρωποι... δυο άνθρωποι που η αγκαλιά τους ήταν πάντα ανοιχτή για μενα και τις αδερφές μου...

παραμονή πρωτοχρονιάς δέκα λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος ο παππους μας έφυγε...
οι αναμνήσεις όμως έμειναν...
ο παππους όπως είπε και κάποιος απο εμάς... ηταν ο παλιός ο χρόνος που έφυγε... και εφυγε ήσυχα και όμορφα... όμως παρόλαυτα θριαμβευτικά με πυροτεχνήματα και καράβια να σφυράνε!
όπως ακριβώς θα το ήθελε και εκείνος...

εκείνο το πρωινό τράβηξα αυτην την φωτογραφία....

Fuku