για τα δύσκολα εκείνα χρόνια μετά την κατοχή...
για τον κόσμο που πέθαινε στους δρόμους από την πείνα...
για τον πρώτο του έρωτα...
για τα γλέντια στις αυλές...
για όλα αυτά που έμειναν στο χθες και τα θυμόταν με μια γλυκειά νοσταλγία...
Και τώρα? ποιος θα κρατήσει αυτές τις ιστορίες ζωντανές?
ποιος θα μας ζαλίζει εξιστορώντας τες ξανά και ξανά?
Μετα βίας θυμάμαι κάποιες... και κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν άκουγα ποτέ με παραπάνω προσοχή τα όσα έλεγε γιατί ήμουν πεπεισμένη πως τα είχα μάθει απέξω απο τις πολλές φορές που τα είχα ακούσει. Και όμως... ξαφνικά κενό! νιώθω πως μαζί με κείνον ξεθώριασαν και αυτές μαζί του... πως τις πήρε μαζί στο τελευταίο του ταξίδι.
Fuku