Friday, November 8, 2019

Μούτι τα έκανα μαμά..

Μούτι τα έκανα μαμά...όπως θα έλεγες.
1 χρονο σχεδόν τωρα προσπαθώ να γεμίσω την ζωή μου με οτιδήποτε μπορεί να με κρατήσει μακριά απο την ιδέα του χαμού σου...
με εμψυχα με άψυχα...
ακόμα και τα μαυρα τα έβγαλα σα να μην συμβαίνει κατι... για να μην μου θυμίζουν οτι λείπεις... οτι πρέπει να θρηνήσω... Προσπάθησα να δημιουργήσω άλλες ανάγκες για να μην έχω ανάγκη εσένα. Όμως τώρα... όσο πλησιάζουμε στο σημείο μηδέν τοσο συνειδητοποιώ πως η δική σου ανάγκη είναι αυτή που με αφήνει μισή. Πως είναι μάταιο να προσπαθώ να συμπληρώσω το κενό σου με σπίτια... ανθρώπους... φυτά...
Νιώθω χαμένη και ενω θελω να είμαι δυνατή όπως θα ήθελες, νιώθω πως είμαι πιο αδύναμη εκτεθειμμένη και ευάλωτη απο ποτέ. 

Sunday, September 29, 2019

Τα γενέθλια σου...

Σήμερα θα έκλεινες τα 67... θα σου αγοράζαμε την τούρτα, θα στην φέρναμε και εσύ θα γκρίνιαζες πάλι όπως πάντα οτι δεν θες να τα γιορτάσεις.
Σήμερα θα σου έδινα ενα φιλί από αυτα τα λίγα τα σπάνια που ανταλλάζαμε τόσα χρόνια... γιατι ποτέ δεν ηθελα αγκαλιές και φιλιά. Και όμως πόσο αναγκη νιώθω σήμερα να στο δώσω... Πόσο αναγκη το χω τον τελευταίο καιρό γενικά να μπορούσα να σε αγγίξω.

Θυμάμαι τα χέρια σου.. γερνούσες αλλά τα χέρια σου πάντα τα παρατηρούσα... ήταν ίσως το μοναδικό πάνω σου που παρατηρούσα τόσο... ακόμα και στο τέλος που στα κρατούσαμε τόσο και οι τρείς... που δεν θέλαμε να στα κρατάνε άλλοι...
Γιατί αυτά τα χέρια όπως είχε πει και η Γιαννα ήταν τόσο άξια! Μπορούσαν από το τίποτα να δημιουργήσουνε τα πάντα! Ενα θαύμα ήσουν μάνα! Ενα θαύμα που είχαμε μόνο εμείς την ευλογία και την τύχη να το ζήσουμε!

Σήμερα λείπεις λίγο ελάχιστα παραπάνω! Ξύπνησα και ήθελα να πάρω τα κορίτσια να τους πω να σε χαιρόμαστε και αλλαζα την ευχή μέσα μου και έλεγα να σε θυμόμαστε! Γιατί πλέον μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε για να σε νιώθουμε κοντά!


Monday, May 27, 2019

Μου λείπεις...




Ο πόνος λεει λιγοστεύει με κάθε μοιρασμένη λύπη και όμως εγώ δεν θέλω να μοιραστώ με κανέναν την λύπη μου για την απουσία σου.
Μου λείπεις...
όχι η παρουσια σου... αλλά η ιδέα της ύπαρξης σου...
ότι υπάρχεις καπου και κάνεις τον κόσμο αυτό πιο άξιο.
Γιατί ήσουν άξια Μάνα... ακόμα και όταν δεν μπορούσα να δω το πόσο.

Και έλεγες πάντα αν κάποτε φύγω τι θα κάνετε χωρίς εμένα... και έγινε αυτό που φοβόσουν μάνα!
Είναι όλα δύσκολα χωρίς εσένα και ας μην το πιστεύαμε.
Είμαστε χαμένες και δεν ξέρουμε πως να βρούμε τον δρόμο... πως να διαχειριστούμε όλο αυτόν τον πόνο που προκάλεσε η απουσία σου.
Είναι όλα δύσκολα...Πολλά δύσκολα και αρκετά απλά ανυπόφορα.

Και πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτομαι περισσότερο τώρα σε ότι κάνω... σε ότι απόφαση πάρω, παρά όταν ζούσες, σκέφτομαι αν θα το ενέκρινες... αν θα αντιδρούσες... αν θα με μάλωνες. Σκέφτομαι πως θα το έκανες εσύ.

Μου λείπεις... και δεν τολμάω να το ξεστομίσω σε κανεναν... γιατι αν το πω νιώθω πως θα ναι σα να παραδέχομαι ότι εφυγες... αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι συνέβει. Θέλω να συμπεριφέρομαι σα να σαι ακόμα εδώ. Γιατί απλά δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την αλήθεια.

Thursday, January 10, 2019

δεν προλαβαίνω να σου πω πως σ'αγαπώ.





Μαμά μου, δεν προλαβαίνω να σου πω πως σ'αγαπω... και δεν θα το κάνω.
όχι όπως θα ήθελα γιατί δεν θέλω να με δεις να κλαίω.

Ήσουν δυνατή! Σε αυτή την μάχη ήσουν η πιο δυνατή και από τις 4 μας.
Έκλαψες ελάχιστα ενώ είχες κάθε δικαίωμα να το κάνεις.
Ίσως και να το έκανες μόνη όπως ίσως το είχες κάνει και στο παρελθόν και απλά μας προστάτεψες απ'αυτό.
Απ'αυτήν σου την εικόνα.

Το τελευταίο καιρό παραπονιόσουν ότι συνεχώς σε μάλωνα, για να φας για να περπατήσεις για να υπερβείς τον εαυτό σου, όπως ζητούσες πάντα και εσύ να υπερβούμε εμείς τον δικό μας όλα αυτά τα χρόνια.
Βλέπεις μου ηταν πιο εύκολο να ειμαι αυστηρή και σκληρή από το να μου επιτρέψω να ειμαι αδύναμη.
Ήταν ο τρόπος μου για να μην καταρρεύσω σε όλη αυτή τη μάχη.
Είναι ο τρόπος που πάντα αντιμετωπίζω τις καταστάσεις.


Ο μπαμπάς έλεγε πάντα πως ήμουν ίδια εσύ! σκληρή!

Όμως τώρα πλέον κατάλαβα πως ούτε και εσύ ήσουν σκληρή καταβάθος.
Απλά δεν είχες άλλη επιλογή.


Μαμά μου σ'αγαπάω πολύ! Και το ξέρω οτι το ξέρεις. Ίσως και γι αυτό να τα υπέμεινες όλα στωικά όλο αυτό το καιρό. Γιατί μας αγαπούσες και εσύ το ίδιο.