Είναι κάτι μάσκες όχι αποκριάτικες... αλλά αόρατες... ντυμένες με ένα τεράστιο χαμόγελο και αισιοδοξία... από εκείνες που λίγοι μπορούν να διακρίνουν κοιτώντας τα μάτια σου... και ακόμα λιγότεροι να ερμηνεύσουν τον λόγο που τις φοράς.
Είναι από εκείνες τις μάσκες που φοράς για να μην στεναχωρήσεις ανθρώπους που αγαπάς...
για να το περάσεις μόνος...
γιατί έμαθες πάντα να το περνάς μόνος...
όχι γιατί προσποιείσαι κάποιον άλλο χαρακτήρα,
όχι γιατί έχεις κέρδος απαυτό αλλά για να κρύψεις συναισθήματα που δεν πρέπει να εκφραστούν.
Κάποιος κάποτε μου είπε πως μαρέσει να φωτογραφίζω γιατί έτσι βγαίνω από την ζωή, απέχω από την πραγματικότητα και αποστασιοποιούμαι απόσα διαδραματίζονται γύρω μου.
Μέσα από το φακό της μηχανής, δραπετεύω... γίνομαι παρατηρητής.. θεατής σε ένα έργο που αρνούμαι να παίξω... και έτσι είμαι και ασφαλής, δεν χρειάζεται να χαμογελάσω όπως οι άλλοι... δεν χρειάζεται να συμμετέχω στα όσα συμβαίνουν... δεν χρειάζεται να εκτεθώ σε οτιδήποτε με δυσκολεύει.
Πρέπει να μαι πολύ δειλή εντέλει...
Μάλλον αυτή η φωτογραφική μηχανή είναι η δική μου αόρατη μάσκα...
Fuku