Monday, September 19, 2011

Παράθυρο στον ήλιο...


Τις τελευταίες μέρες ολοένα και προβληματίζομαι-αγχωνομαι για το μέλλον. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους δυστυχισμένους, στερημένους απο βασικά πράγματα, ανήμποροι να καλύψουν βασικές ανάγκες για εκείνους και τις οικογενειές τους και στεναχωριέμαι.

Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια... δεν μπορώ να στρέψω αλλού το βλέμμα και να κάνω πως δεν είδα... δεν είναι πλέον κάτι που δεν με αφορά... που δεν μας αφορά όπως σε άλλες περιπτώσεις... δεν ειναι σε μια τριτοκοσμική χώρα όλο αυτό που συμβαίνει αλλά στην δική μου... στην πατρίδα μου!

Μερικές φορές σκέφτομαι... "παλι καλά που είμαι μονη και δεν έχω οικογένεια και προπάντων παιδιά για να αγχωθώ και γι αυτά!"

Σκέφτομαι πως ναι ΟΚ κουβαλάω και είμαι υπεύθυνη να μεριμνήσω μόνο για το δικό μου "τομάρι" αλλά? θα βάλω στα όνειρα φραγή? θα πάψω να ονειρεύομαι ένα καλύτερο και πιο φωτεινό αύριο? θα αρκεστώ όπως πλέον οι περισσότεροι στην απλή αυτοσυντήρηση?

Αναρωτιέμαι που μπορεί να οδηγήσει όλη αυτή η κατρακύλα εκτός απο την παρακμή!?

Οδηγούμαστε στην καταστροφή και δεν το έχουμε καν αντιληφθεί! Φοβάμαι την εγκληματικότητα που θα αυξηθεί σε λίγο καιρό... φοβάμαι την οργή των ανθρώπων που ενδεχομένως θα ξεσπάσει μια απαυτες τις μέρες... τα θύματα και της συνέπειες.

Ο μπαμπάς μου είπε κάποια στιγμή... πως η ιστορία πάντα γράφεται με το αίμα των αθώων... και αυτή η φράση τριβελίζει διαρκώς στο μυαλό μου... μια απλή φράση που δεν απέχει και πολύ να γίνει πραγματικότητα! γεγονός!

Νιώθω οργή!
Φόβος... αγανάκτιση... ανησυχία... οργή! Είναι άδικο σκέφτομαι όλο αυτό! Είναι αδικό να στερούν από τους μη έχοντες για να καλύψουν τα κενά που άφησαν οι έχοντες! Πάντα βέβαια ήταν έτσι... αλλά έφτασε στο απροχώρητο.... και αναρωτιέμαι αν τελικά θα σκύψουμε το κεφάλι και θα αποδεχτούμε ώς γεγονός μια κατάσταση που μας αδειάζει μέρα με την μέρα ή αν θα ξεσπάσουμε και θα αφανιστούμε πάνω σε αυτό το ξέσπασμα γράφοντας την δική μας ιστορία με το αίμα μας... :(

Θέλω να ελπίζω! Έχω την ανάγκη να ελπίζω...
Όχι για ένα θαύμα αλλά για μια απλή συνειδητοποίηση... πως είμαστε πολλοι! Πάρα πολλοί! Είμαστε περισσότεροι... και μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα φτάνει να σκεφτούμε όχι τον εαυτό μας αλλά το σύνολο! Ουτοπικό ε? το ξέρω... αλλά ελπίζω...