Λαβύρινθοι...

Λαβύρινθους που φτιάχνουμε
ή που μας επιβάλουνε
και τρέχουμε από δαίμονες,
ίδέες έμμονες κι ανθρώπους.

Μας τρώει κάτι μέσα μας
και χάνουμε τη μπέσσα μας.
Κι αυτοί που δεν αντέξαμε
και καταρρεύσαμε στα ψέυτικα του κόσμου,
οι πιο ακριβοθώρητοι,
σκληροί, σχεδόν αόρατοι
μπορέσαμε να γίνουμε,
για να μείνουμε καθ' ένας ο εαυτός του.

Τι κι αν δεν μου μιλάς πια,
τι κι αν δεν έχω ούτε σένα,
είμαι κι εγώ που δεν τα λέω σε κανενα.
Τι κι αν δεν μου μιλάς πια,
τι κι αν δεν έχω ούτε σένα
να δίνεις σάρκα σε νοήματα χαμένα,
με ένα βλέμμα.

Τη γαλήνη ψάχνουμε,
μεγάλη λέξη ακούμε
και πάμε τρέχοντας,
έχοντας για όλα συγχωροχάρτι.

Κι αν βρίσκαμε το θάρρος μας
να διώξουμε το βάρος μας
και σ' ό,τι ονειρευόμαστε
να μη φοβόμαστε.

Να η καρδιά μου, παρ' τη.
Ας το κάνουμε για χάρη μας,
τιμή μας και καμάρι μας,
ό,τι έχουμε να δώσουμε
κι ας παραδώσουμε
άοπλα την αγάπη.

(είναι κάποια τραγούδια που με το που τα ακούς κολλάς... ίσως γιατί οι στίχοι τους είναι τόσο δυνατοί. Πόσο μ'αρεσει η λέξη "λαβύρινθος" θυμίζει παραμύθι.)