Η σταθερά!
Είναι εκείνο το σημείο που πάντα επιστρέφεις στα δύσκολα. Είναι οι άνθρωποι που αγαπάς. Εκείνοι οι λίγοι που στα 36 σου, έχουν απομείνει. Το σημείο αναφοράς που αν το χάσεις νιώθεις χαμένος ο ίδιος. Μετρημένα τα σημαντικά άτομα στην ζωή σου. Μετρημένα ίσως ακόμα και στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Μπήκε στο μαγαζί χωρίς δεύτερη σκέψη, το σχέδιο το είχε ήδη έτοιμο στο μυαλό της εδώ και μήνες, έμενε μόνο να το χτυπήσει. Ανάμεσα στους ασταθής χτύπους της καρδιάς. Ανάμεσα στα πάνω και στα κάτω της ζωή της, 3 καρδιές και 1 αστέρι. Η δική της σταθερά.
Έκατσε στην καρέκλα πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε πάμε.
Πρώτη καρδιά. Μεγάλη καρδιά. Αν κάτι μπορούσε να χαρακτηρίσει την μεγάλη της αδερφή ήταν αυτή η τεράστια καρδιά που είχε. Για όλους, για τους άγνωστους, για όποιον αγαπούσε. Μια καρδιά που πολλές φορές ξεχνούσε τους χτύπους της δική της. Που παραμέριζε τα θέλω της για τα θέλω των άλλων, και που η δυναμική της ήταν τέτοια που ακόμα και οι αδυναμίες λύγιζαν μπροστά σε αυτήν. Ήταν εκείνη που έμπαινε πάντα μπροστά να προστατεύσει την μικρή (όπως την αποκαλούσε). Ήταν εκείνη που θα έτρεχε χαράματα να την παρηγορήσει, εκείνη που θα βοηθούσε στην μετακόμιση μετά το διαζύγιο της, εκείνη που θα την πήγαινε στον γιατρό και θα της κρατούσε το χέρι στην δύσκολη εκείνη επέμβαση που έπρεπε να υποστεί. Κάτι που ποτέ δεν θα ξεχνούσε. Γιατί μπορεί να είχε χίλια δυο στραβά αλλά αχάριστη ποτέ δεν υπήρξε.
Βρέθηκε να δακρύζει. Όχι δεν ήταν οι βελόνες που την πονούσαν. Ήταν η συνειδητοποίηση πως ήταν ευλογημένη που είχε μια τέτοια καρδιά κοντά της, λίγο μεγαλύτερη από την δική της που πάντα θα χτυπούσε πλάι της και θα ήταν μια από τις σταθερές της.
Γύρισε την κοίταξε και χαμογέλασε. Ήταν εκεί. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι.
-Όλα καλά?
-Καλά
-Πονάς?
-Λιγάκι…
Δεύτερη καρδιά…. μια καρδιά τόσο ίδια με την δική της αλλά και τόσο διαφορετική. Μια ευαίσθητη καρδιά λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο, ευαίσθητη μα πάντα δυνατή! Μια φλύαρη καρδιά όπως φλύαρη ήταν και η σκέψη πάντα στο μυαλό της. Έτσι είναι οι καλλιτέχνες όμως. Σκέφτονται πολλά, κάνουν πολλά, λένε πολλά!!! Την θαύμαζε. Ήταν πάντα εκείνο που η ίδια ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει. Αυτό που πάντα θα την συμπλήρωνε.
Κάποτε ήταν περισσότερο κοντά. Κάποτε περνούσαν ώρες την νύχτα στο σκοτάδι και μοιραζόντουσαν σκέψεις. Σκέψεις χαζές πολλές φορές, από εκείνες που μόνο με έναν δικό σου άνθρωπο μπορείς να μοιραστείς. Άλλες πάλι καιγόντουσαν στις ταινίες και τις σειρές στην τηλεόραση για μέρες και νύχτες ολόκληρες. Πάντα μαζί! Σε όλα μαζί! Στα εύκολα στα δύσκολα. Ακόμα και σε εκείνα που οι άλλοι δεν καταλάβαιναν πολλές φορές. Σε εκείνα που άλλοι απλά δεν γνώριζαν. Αν η λέξη μαζί είχε πρόσωπο αυτό θα ήταν της μεσαίας της αδερφής.
Και μετά το μαζί ήρθε το χώρια! Τα χιλιόμετρα πολλά αλλά η σταθερά πάντα ίδια! Εκείνη η σταθερά του μαζί που ναι μεν η απόσταση το αλλάζει αλλά δεν καταφέρνει να το λυγίσει.
Και ας ήταν δύσκολα το πρώτο καιρό, και ας ένιωσε για λίγο πως η σταθερά κάτω από τα πόδια της κινδύνευε επικίνδυνα. Πονούσε αυτό το χώρια. Έκανε πολλές νύχτες αβάστακτες, και πολλές στιγμές απλά μισές.
Και μαζί με εκείνη την καρδιά ένα μικρό αστέρι… το αστέρι που φωτίζει την σκοτεινιά όλων. Ένα αστέρι κομμάτι μια καρδιάς. Της φλύαρης καρδιάς, που έτσι φλύαρο και αυτό, χαρούμενο και γεμάτο ζωή έμελλε να αλλάξει τις ζωές όλων! Έμελλε να φέρει ισορροπία σε πολλά, να αναθεωρήσει δεδομένα, να σκορπίσει ευτυχία. Ο ανιψιός της!
Και τέλος η δική της καρδιά! λίγο μπερδεμένη, λίγο στραπατσαρισμένη, πάντα προβληματισμένη! Δύσκολη την αποκαλούσαν πολλοί, σοφή κάποιοι άλλοι! Μια καρδιά ανυπόμονη και επιπόλαιη πολλές φορές, από εκείνες τις καρδιές που προκαλούν την ίδια την αυτοκαταστροφή και ποτέ δεν ηρεμούν.
Μια καρδιά που χάνει χτύπους ανά διαστήματα, αλλά που σε αυτούς τους χαμένους χτύπους έχει δυο άλλες καρδιές να χτυπούν για εκείνη! Γιατί αυτό είναι η σταθερά… Είναι εκείνο το σημείο που πάντα επιστρέφεις στα δύσκολα. Είναι οι άνθρωποι που αγαπάς, εκείνοι οι λίγοι που στα 36 σου, έχουν απομείνει, το σημείο αναφοράς που αν το χάσεις νιώθεις χαμένος ο ίδιος.
3 Καρδιές και ένα αστέρι στο κορμί της. Να της θυμίζουν πάντα πως ποτέ δεν θα ναι μόνη!
Γιατί όπως είπε και ο Ντάντε Γκάμπριελ Ροσέτι:
“Δεν υπάρχει φιλία σαν αυτή της αδερφής, σε ήρεμη ή ταραγμένη εποχή. Να φέρει τη χαρά σε στιγμές δύσκολες. Να φέρει πίσω αυτόν που παραστράτησε. Να σηκώσει κάποιον που υποφέρει συντριμμένος.”
Και εκείνη είχε δύο!