Thursday, May 19, 2011

You are my sunshine...



λίγο ο καιρός που χάλασε πάλι...
λίγο κατι δυσάρεστα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μου σε πολύ κοντινούς μου ανθρώπους...
αυτές οι μερες κυλούν δύσκολα για μένα...
με χιλιάδες σκέψεις... με πολλές εικόνες...
προσπαθώ να γατζωθώ απ'οτιδήποτε στο μυαλό μου παρέχει ασφάλεια και σιγουριά...
απ'ότιδηποτε μπορεί να με κάνει να χαμογελώ και να μην σκέφτομαι αρνητικά...
ένα απ αυτά λοιπόν είναι και ο ανιψιός μου...





είναι μαγικό το πως μπορεί να σου αλλάξει την διαθέση... ακόμα και την ψυχολογία ένα μικρό ανθρωπάκι που περιφέρεται αναμεσά στα ποδιά σου και ζει στον δικό του αθώο κόσμο... που κοιμάται και ξυπνάει με μια μόνο έγνοια... το παιχνίδι...
που ανακαλύπτει τον κόσμο και μαζί με κείνο ανακαλύπτεις και εσύ πόση σημασία μπορεί να έχουν κάποια πράγματα που έχεις ξεχάσει και έχεις αφήσει πίσω.

σήμερα ξάπλωσα στο κρεββάτι μετά την δουλειά και χάζευα για μια ακόμη φορά το κόκκινο ταβάνι...
είδα για μια ακόμη φορά τα φουσκώματα απο την υγρασία στον τοίχο και συγχίστηκα...
άκουσα πάλι το εκνευριστικό ήχο του πατινιού ενός μικρού γείτονα που πέρα-δώθε πέρα-δώθε κάθε απόγευμα σέρνεται στο πεζοδρομιο και μου τρυπάει το μυαλό...
σιχτίριασα τον απο πάνω που οι μουσικές του επιλογές περιόριζονται στον τερλέγκα και τον καρρά...
και τέλος πάλι γύρισα στο pc και στις φωτογραφίες του ανιψιού μου...

κάθομαι συχνά και τις χαζεύω... μου λείπει περισσότερο τώρα που μεγαλώνει... ίσως γιατί τον νιώθω πιο κοντά μου τώρα που ξεκινά να μιλά και να με αναζητά (ασχέτως αν μαζί με μένα αναζητά και όποιον ξέρει το ονομα του... :) )
σήμερα λοιπόν αναρωτιόμουν αν όταν κοιμάται ονειρεύεται... και τι είδους άραγε όνειρα να βλέπει??? αν όταν χαζεύει έξω από το παράθυρο του αμαξιού φέρνει στο μυαλό του τις λιγοστές αυτές στιγμές που νιώθει ευτυχισμένος...και λέω λιγοστές συγκριτικά με την ηλικία του και τα χρόνια της μέχρι τώρα ζωής του... αν νιώθει όταν τον πέρνουμε αγκαλιά την αγάπη μας και αν αυτό ειναι κάτι που ίσως θα θυμάται καθώς θα μεγαλώνει...

την ημέρα που γέννησε η αδερφή μου... καθώς πήγαινα στο νοσοκομείο... ευχήθηκα απο μέσα μου να πάνε όλα καλά... ήξερα πως φοβόταν πολύ... και συγκεκριμμένα είπα απευθυνόμενη στον θεό... θεούλη μου ας πάνε όλα καλά στην γέννα της και ας μην αξιωθώ εγώ ποτέ να κάνω παιδιά... και το εννοούσα...
την ίδια ευχή έκανα ξανά λίγους μήνες μετά και για την μεγαλύτερη μου αδερφή καθώς άναβα ένα κεράκι σε ένα μοναστήρι... με την ευχή να κάνει ένα παιδάκι που τόσο θέλει...

την ζωή μου χωρίς δική μου οικογένεια θα μπορούσα να την φανταστώ..
την ζωή μου όμως χωρίς τις αδερφές μου... όχι...

και όπως δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εκείνες... έτσι πλέον δεν μπορώ να φανταστώ και την ζωή μου χωρίς τον ανιψιό μου... που είναι και εκείνος ένα κομμάτι απτην μεσαία μου αδερφή!