Τις τελευταίες μέρες αν όχι εβδομάδες... απλά ζω... αναπνέω και περιφέρομαι...
και ο χρόνος κυλά τόσο ήρεμα, τόσο αδιάφορα και φυσιολογικά. όσο φυσιολογικά βέβαια αυτό μπορεί να θεωρηθεί. Ζω με στιγμές και εικόνες από το παρελθόν και πραγματικά δεν ξέρω αν πονούν ή αν απλά ξαλαφρώνουν την ψυχή μου...
το πάσχα το πέρασα στην Σαλαμίνα... πόσα καλοκαίρια έζησα εκεί μικρή... πόσα χαμόγελα και όνειρα... μύρισα ξανά το χώμα στο χωράφι... περπάτησα στην παραλία με τα ατέλειωτα παιχνίδια... Δεκάδες ερειπωμένα αντικείμενα γύρω μου μαρτυρούσαν τα χρόνια που πέρασαν... λες και έφταιγα εγώ που εφυγα και πέθαναν με την σειρά τους... λες και τα ξέχασα και ερήμωσαν... μαράζωσαν...
κατεστραμμένες ομπρέλες... σπασμένα και θαλασσοδαρμένα παγκάκια γεμάτια σκουριά... σκουπίδια... και εγώ να στέκομαι στην άκρη του μώλου και να μυρίζω την θάλασσα, να κλείνω τα μάτια και να ταξιδεύω πίσω σε κείνα τα χρόνια... σαν την πρωταγωνίστρια της ταινίας που με ένα αέρινο φόρεμα αναπολεί το παρελθόν... πρωταγωνίστρια της δικής μου ιστορίας...
θυμήθηκα εκείνο το μπουκάλι που έριξα ένα καλοκαίρι στην θάλασσα με την ελπίδα να φτάσει στα χέρια κάποιου... δεν κατάφερα να θυμηθώ τι είχα γράψει σε κείνο το γράμμα... θυμάμαι όμως πως πάντα έβλεπα τα πράγματα πιο παραμυθένια και κινηματογραφικά απότι στην πορεία διαπίστωσα πως ήταν... πάλι καλά που δεν πίστεψα και στον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο...
καλό πάσχα... πάσχα σημαίνει πέρασμα στα εβραικά μου έμαθε ένας φίλος πριν ένα χρόνο...
μια καλή ευκαιρία λοιπον για αλλαγή σκέφτηκα φέτος... τι και αν το νέο έτος έχει αλλάξει εδώ και μήνες... το πάσχα μόλις πέρασε...
