Στον φάρο κάθε καράβι ελπίζει... διάβασα κάπου πριν μέρες... και μου φάνηκε τόσο μελαγχολικό... μελαγχόλησα με την ιδέα του ερημωμένου φάρου που τον χτυπά το κύμα... που στέκει πάντα εκεί και αναβοσβήνει αιώνια περιμένοντας απλά το επόμενο καράβι να πλησιάσει.
Και όλος τυχαίως τις τελευταίες μέρες πέφτω συνεχώς στις εικόνες των φάρων... μια χτες στην αίγινα μια απόψε στον πειραιά. Πάντα δυο... πάντα τέλεια συγχρονισμένοι να αναβοσβήνουν τα βράδια... πάντα τοσο κόντα όμως και τόσο μακριά ο ένας απο τον άλλον.
Αυτήν την φωτογραφία την αφιερώνω στην αποψινή συντροφιά του φάρου...